Reisverslag China
Week 4
Van 21 juli tot en met 20 augustus 2005 heb ik een 31-daagse rondreis door China gemaakt. Deze reis heb ik geboekt bij Sawadee in Amsterdam. Hieronder staat een verslag van de vierde week van deze reis.
Links naar aanvullende informatie: Dali |
Ik geloof mijn ogen bijna niet als ik opsta. Het is gestopt met regenen. De regen zal zich toch niet verplaatst hebben naar Dali waar wij vandaag naar toe gaan. Om negen uur vertrekken we in twee kleine busjes naar Dali waar we rond half een aan komen. En het is droog!
's Middags ga ik samen met Frans en Frans met een taxi naar San Ta, de drie pagoden. Op het terrein achter de drie pagoden wordt een compleet nieuw tempelcomplex uit de grond gestampt. Mij oogt het allemaal net iets te steriel. Met een 'paardetaxi' rijden we terug naar Dali. De rest van de dag slenter ik wat door Dali. Al met al een vrij rustige dag.
Tja en daar sta ik dan op het marktpleintje van Xizhou. Mijn fiets aan de ene hand, een flesje cola in de andere en niemand van de groep meer te zien. Wat nu te doen? Verder fietsen, wachten of terug fietsen? Eerst de Cola maar eens opdrinken. Maar laat ik bij het begin beginnen:
Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan om in Dali te gaan ontbijten. Als we met een paar mensen aan een tafeltje langs de straat zitten te ontbijten zet een Chinees aan de andere kant van de straat zijn camera op een statief, drukt op de zelfontspanner en gaat snel bij ons aan tafel zitten. Thuis zal hij later misschien wel vertellen "kijk hier zit ik te ontbijten met mijn Europese vrienden". Ondanks het nog vroege uur lopen er al veel Chinese toeristen door de straat waar wij zitten. De een na de ander zet ons op de foto. Zo voelt dat dus. Een Chinees meisje vraagt of ze met mij op de foto mag. Zittend op de bank naast mij bedoelt zij. Maar als ik ga staan ziet zij hoe lang ik ben en wil zij staand met mij op de foto.
Na het ontbijt gaan we fietsen halen in het dorp voor een tweedaagse fietstocht rond het Er Hai meer. Er zouden voor lange Frans en mij twee grotere fietsen zijn. Zouden, maar ze zijn er dus niet. Daarom begin ik even later op een veel te kleine fiets aan de fietstocht rond het meer. Het eerste stuk fietsen we langs een vrij drukke autoweg. Niet echt mooi, maar zo krijg je wel een idee van hoe al die Chinezen die op drukke wegen fietsen zich moeten voelen. Onderweg komen we langs een markt waar echt van alles en nog wat wordt verkocht. Varkens, kleren, schoenen, puppy's, manden, levende vissen, bezems, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er wel te koop. En ook nu ontbreken de rijdende kapper en de rijdende tandarts niet.
Verder gaat de tocht naar Xizhou en na de regen van de laatste dagen rijden we vandaag lekker in de zon. De zon die er wel voor zorgt dat het snel warmer wordt en dus zit ik al snel te zweten op mijn fietsje. Met de fiets aan de hand lopen we door Xizhou. Bij het marktpleintje zie ik Paul-John een flesje cola kopen bij een stalletje. Dat vind ik geen verkeerd idee. Ook ik stop om een colaatje te kopen, maar als ik heb afgerekend zie ik ineens niemand van de groep meer. En waar zijn ze naar toe. Aan de andere kant van het marktplein gaan drie straten naar de rand van het dorp. Waar zijn de anderen naar toe? Ik kies de middelste weg, maar aan de rand van het dorp, daar zullen ze toch wel wachten, zie ik niemand. Zijn ze dan toch linksaf gegaan? Snel fiets ik ook deze straat af, maar ook nu staat er niemand te wachten aan de rand van het dorp. Dan moeten ze dus rechtsaf gegaan zijn. Alleen staat ook nu niemand op mij te wachten aan de rand van het dorp. Wat nu te doen? Ik fiets terug naar het marktpleintje en besluit om eerst mijn colaatje maar eens op te drinken. Het is dan kwart over elf. Ondertussen denk ik na. Wat moet ik doen. Doorfietsen naar Shaping (dat ligt immers op de route), wachten (op wie?) of terug fietsen naar Dali? Wat is wijsheid? Ik besluit eerst maar een tijdje te wachten op het marktpleintje. De laatste plek waar ik de anderen heb gezien. Ze zullen mij toch wel een keer missen. Ja toch? Even na twaalven komt er een scooter het marktpleintje op rijden en achter op die scooter zit Karin. Man wat ben ik blij haar te zien. Nu ze mij weer teruggevonden heeft kan Karin er zelf de humor ook wel van in zien. Nog nooit is ze een groepslid onderweg kwijt geraakt en vandaag ziet ze nu juist de langst man die ze ooit in de groep heeft gehad over het hoofd. Het blijkt dat Karin mij aan de rand van het dorp al had gemist, maar dan anderen haar er toen van overtuigd hadden dat ik een eind voor haar fietste (daar, die ene met die rugzak op). Snel wordt de chauffeur van de bezemwagen gebeld en in de bezemwagen rij ik weer naar de rest van de groep. Hier wacht mij een hartverwarmend onthaal. Later hoor ik dat de lokale gids, terwijl Karin mij nog aan het zoeken was, al weer door had willen fietsen om op tijd voor de lunch op de afgesproken plaats te zijn, maar dat de rest van de groep geweigerd had verder te fietsen voordat ik er weer bij was. Als ik mij dan eindelijk weer bij de groep voeg kunnen we weer verder. Op weg naar de lunch.
Na de lunch fietsen we weer verder langs het meer. Heuveltje op, heuveltje af. Naarmate de tijd vordert voel ik meer en meer dat ik op een veel te kleine fiets zit. Ik kan geen kracht zetten met mijn (te sterk gebogen) benen en ook mijn kont begint steeds meer te protesteren. Vind ik dit nog leuk? Samen met Karin en Frans Sr fiets ik achteraan de groep. Rond een uur of drie, we hebben dan net even geschuild voor een buitje, vind ik het genoeg geweest. Ik hou een tuk-tuk aan en laat mij naar Wase brengen. hier zullen wij vannacht in een hotel slapen. Even voor Wase stap ik uit de tuk-tuk. De chauffeur wijst mij dat als ik rechtdoor fiets, de hoofdweg maakt op dit punt een bocht naar links, ik in Wase kom. Ik fiets door Wase naar de haven, maar zie nergens ons hotel of iemand van de begeleiding. Ik fiets terug naar de hoofdweg. Dan bedenk ik mij dat de lokale gids heeft verteld dat we gewoon de hoofdweg moesten volgen om bij het hotel te komen. En even verderop staan een aantal grote gebouwen langs de weg. Zou het daar soms zijn. Toch nog maar weer een stukje fietsen. Maar ook hier vind ik ons hotel niet en dus fiets ik maar weer terug naar de bocht in de weg. Hier koop ik een colaatje en terwijl ik een colaatje drink realiseer ik me dat ik voor de tweede keer die dag de groep kwijt ben. En opnieuw vraag ik mij af wat mij te doen staat. Terwijl ik daar nog over na denk komt er een scooter aan. En ik ken die scooter. Het is dezelfde scooter als die van vanmorgen. Nu zit alleen iemand van de lokale begeleiding op de scooter. Dit keer hadden ze sneller in de gaten dat ik opnieuw vermist was. Het blijkt dat ik het hotel al voorbij ben. Ik fiets ongeveer een kilometer terug en wordt opnieuw hartelijk verwelkomd. En ik, ik ga zitten en pak een biertje.
Mijzelf nog een dag pijnigen op een veel te kleine fiets zie ik niet zitten. Daarom wordt mijn fiets vanmorgen direct in de bezemwagen geladen en ga ik zelf bij de chauffeur voor in de bezemwagen zitten. Na eerst nog in Wase ontbeten te hebben gaat de groep weer op pad. Ik rij dezelfde route maar dan in de bezemwagen. Een bezemwagen die vandaag maar één keer in actie hoeft te komen als Nienke een lekke band heeft. Nu is het toch wel handig dat we nu een reservefiets hebben. In Haidong houden meer mensen het voor gezien. Zij gaan met de boot terug naar de overkant van het meer. En de rest, de rest fietst door. Ook als het 's middags weer gaat regenen. De chauffeur brengt mij al vast terug naar het hotel in Dali. Als we Dali binnenrijden is daar net een hoosbui. Straten staan blank en het water raast door de straten op zoek naar het laagste punt. Bij het hotel laden we de bezemwagen uit en daarna gaat de chauffeur terug om de rest op te halen. Later zal blijken dat de fietsers weinig van het noodweer hebben gemerkt en iedereen fiets dan ook terug naar Dali.
Terug in Dali ga ik lunchen. Geheel tegen mijn eigen principe in om toch vooral zoveel mogelijk lokale gerechten te eten (daarvan weten ze hoe ze die klaar moeten maken) neem ik een hamburger met frietjes. Later die dag blijkt dat mijn eigen principes zo gek nog niet zijn. Ik wordt beroerd en breng het grootste gedeelte van de nacht op het toilet door. Eerst braken en daarna diarree.
Pas tegen de ochtend ben ik leeg en rond een uur of half vijf val ik in slaap. Even na zevenen sta ik op. Ik voel me dan nog lang niet fit, maar al wel weer heel wat beter. De toast die ik als ontbijt eet blijft binnen. Dat geeft mij voldoende vertrouwen om mee te gaan met een door Karin geregeld boottochtje over het Er Hai meer.
Over een smal weggetje rijden we in twee kleine busjes naar het haventje van Dali. Naast een aantal rondvaartboten liggen hier ook twee vissersbootjes van met aalscholvers vissende vissers. Maar wij stappen dus in een van de rondvaartboten. Eerst steken we het meer over en varen we naar Wase. Hier is vandaag een klein, maar wel heel leuk, marktje. Vanuit Wase varen we naar het eiland Xia Putuo. Dit is een kleine rotspunt die geheel in beslag wordt genomen door een tempel. Als we het eiland weer willen verlaten krijgen de schipper en zijn vrouw ruzie met twee mensen van de tempel. Waarover? We zullen het nooit weten. Waarschijnlijk over geld.
Vanaf Xia Putuo gaan we op weg naar een klein visserseiland. Maar terwijl we nog onderweg zijn naar het eiland begint het hard te regenen en te onweren. Omdat het er niet naar uit ziet dat het snel droog zal worden besluiten we maar terug te varen naar Dali. Hier gaat de rest van de groep lunchen, maar ik laat mij afzetten bij ons hotel. Ik heb geen trek en het is tijd om even wat slaap in te halen.
's Avonds eet ik wat soep en rijst, maar kennelijk is zelfs dat nog teveel voor mijn geïrriteerde darmen. Een groot deel van de nacht breng ik dan ook op het toilet door. En dat allemaal dankzij één hamburger.
Tegen de ochtend val ik in slaap. Als mijn wekker af gaat heb ik kort maar wel goed geslapen en voel ik mij al weer een stuk beter. Vanmorgen sla ik het ontbijt maar voor een keertje over. Ik ben bang dat ik het toch niet binnen zou houden en aangezien we vandaag weer een lange reisdag voor de boeg hebben neem ik liever geen enkel risico.
Als we om negen uur willen vertrekken staan er wel twee busjes voor het hotel, maar zijn de chauffeurs nergens te vinden. Als de chauffeurs eindelijk gevonden zijn kunnen we vertrekken. In ongeveer vijf uur rijden we over een erg goed geasfalteerde tolweg (sommige stukken zijn zelfs zes-baans) rijden we naar het vliegveld in Kunming. Hier vertrekken we om zes uur voor een binnenlandse vlucht naar Guilin. Bij het inchecken vraag ik om de emergency seat, maar in het vliegtuig blijkt dat in dit type vliegtuig de plaats bij de nooduitgang geen extra beenruimte biedt. Gelukkig wil een Chinese vrouw op de voorste rij wel met mij van stoel ruilen. Zo vlieg ik toch nog vrij comfortabel naar Guilin. Vanaf hier is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar ons hotel in Yangshuo.
's Avonds loop ik nog wat door Yangshuo en vind hier een fietsenverhuurder die een, voor Chinese begrippen, vrij grote herenfiets heeft staan. Deze reserveer ik direct voor de volgende dag.
Na het ontbijt haal ik 'mijn' fiets op en samen met Frans en Frans fiets ik naar Moon Hill toe. Moon Hill is een piek in het karstgebergte met een wonderlijk maanvormig gat in de berg. In ruim een half uur fietsen we vanuit Yangshuo naar Moon Hill. Maar dan begint het pas. Na de fietsen aan de voet van Moon Hill neergezet te hebben beginnen we aan de beklimming van Moon Hill. Gelukkig loopt er een pad c.q. trap naar boven, maar de beklimming valt mij zwaar. Ik kan goed merken dat ik de laatste paar dagen weinig gegeten (en nog minder binnengehouden) heb. Als ik eindelijk boven ben, heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf. Zonder problemen betaal ik daar een veel hogere prijs voor een blikje cola en geniet van het uitzicht. Het was de moeite waard.
Op de terugweg van Moon Hill naar Yangshuo stoppen we bij de Butterfly cave waar we voor Chinese begrippen een extreem hoge entreeprijs betalen, 35 yuan. En dan blijkt het uiteindelijk nog weinig voor te stellen ook. Kom je dus in Yangshuo, fiets dan de Butterfly cave gerust voorbij. Terug in Yangshuo trakteer ik mijzelf 's middags op een Thaise massage (90 minuten, 60 yuan) in een massagesalon vlakbij het hotel. Daarna loop ik Yangshuo in een koop wat souvenirs.
Als we 's avonds zitten te eten komt er ineens een groepje kinderen bij ons tafeltje staan. De ouders staan even verderop en kijken toe. De kinderen stellen ons in opmerkelijk goed Engels allerlei vragen. Het blijkt dat deze kinderen, van ongetwijfeld rijke ouders, al vanaf hun vierde Engelse les krijgen. Een van de kinderen weet heel veel van Nederland. Nu komen de ansichtkaarten en foto's van Nederland die ik bij mij heb erg goed van pas. Ik laat elk van deze kinderen een kaart of foto uitzoeken. Ze vinden het geweldig en ik moet achter op elke kaart mijn naam en e-mail adres schrijven.
Hoewel we morgen ook nog (bijna) de hele dag in China zullen zijn, is het vandaag gevoelsmatig de laatste dag. Morgen zal voornamelijk in het teken staan van de terugreis.
Vanmorgen maak ik gebruik van de mogelijkheid om, met begeleiding van een plaatselijke gids, een fietstocht in de omgeving van Yangshuo te maken. Hiervoor heb ik opnieuw de 'grotere' fiets gereserveerd. Om negen uur vertrekken we vanaf het hotel. We fietsen tussen de rijstvelden door over een licht glooiend terrein. Na een fietstocht van 17 kilometer staan we aan de oever van de Li rivier. Hier stappen we op een boot die ons terug zal brengen naar Yangshuo. Onderweg stoppen we bij een klein dorpje waar een markt zou zijn. Misschien was er ook wel een markt, maar dan zijn wij de verkeerde kant op gelopen. En markt zien wij dan ook niet, maar het dorpje is wel erg leuk om door heen te lopen.
's Middags vind ik het te warm om nog echt iets te gaan ondernemen. Ik slenter wat door Yangshuo, check mijn e-mail en rust wat op de hotelkamer. 's Avonds eten we met de hele groep op het terras voor ons hotel. Het is immers onze laatste avond in China.
Deze dag staat vooral in het teken van de terugreis naar Nederland. Weliswaar zullen wij pas heel laat uit China vertrekken, maar de terugreis begint al om half negen 's ochtends. We verlaten dan Yangshuo en rijden in ruim anderhalf uur naar het vliegveld in Guilin. hier vertrekken we om kwart voor twaalf voor een binnenlandse vlucht naar Guangzhou (in het westen beter bekend als Canton). Een uur later landen we in Guangzhou. Omdat onze vlucht naar Frankfurt pas vanavond laat zal vertrekken, gaan we met een bus naar een hotel in het centrum van Guangzhou. Hier heeft Sawadee twee hotelkamers geboekt. We kunnen onze bagage op deze kamers achterlaten en kunnen ons aan het eind van de dag hier nog even opfrissen.
In Guangzhou is het warm, drukkend en vooral ook smerig. Samen met Frans en Frans loop ik wat door een buurt in Guangzhou met gigantisch grote hallen waar vooral heel veel mobieltjes verkocht worden. In een grote kelder onder een van deze hallen worden zelfs alleen maar onderdelen voor mobieltjes verkocht. In de buurt van deze hal vinden we een Arabisch restaurant. We besluiten om hier te gaan lunchen. De ruime opzet van het restaurant, de rust en de menukaart zijn totaal anders dan wat we de laatste weken gewend waren.
Na de lunch lopen we nog wat langs de Pearl rivier. Onder een viaduct is een barretje met een klein terras. Hier gaan we zitten om iets te drinken. Ik bestel een kop koffie. Tot mijn grote verbazing worden de koffiebonen met de hand gemalen in een ouderwetse houten koffiemolen. Daarna wordt de koffie gezet met een percolator. Ondanks alle aandacht waarmee de koffie bereid is, geef ik toch de voorkeur aan een Hollands bakkie.
Om kwart voor negen vertrekken we met de bus naar het internationale vliegveld van Guangzhou. Ik vraag hier opnieuw naar een stoel bij de nooduitgang, maar dan blijken alle plaatsen al te zijn ingedeeld. Gelukkig wordt wel ingezien dat ik niet op de aan mij toegekende plek kan zitten. Maar ja, wat dan? De emergency seat is al bezet. De oplossing staat mij wel aan. Mijn ticket wordt kosteloos omgezet naar een business class stoel. Maar alleen, zo zegt de beambte, als de rest van de groep er geen probleem mee heeft. Ik verzeker hem dat de rest van de groep niet voor problemen zal zorgen. Dat doen ze ook niet voor wat betreft de upgrading van mijn ticket, maar wat wel voor irritatie zorgt in de groep is dat bij het toekennen van de stoelen geen rekening gehouden is met de groepssamenstelling. Zo komen gezinnen verspreid door het vliegtuig te zitten. Hier blijkt ook weinig meer aan de doen. Het enige wat nog mogelijk is, is onderling te ruilen van plaats waardoor gezinnen in elk geval dichter bij elkaar kunnen zitten.
Om elf uur wordt omgeroepen dat de vertrektijd van het vliegtuig uitgesteld is van half twaalf naar middernacht.
Uiteindelijk vertrekken we met zo'n drie kartier vertraging om kwart over twaalf voor een dertien uur durende vlucht naar Frankfurt. Ik heb mij voorgenomen om eerst nog een tijdje wakker te blijven om zo te proberen al een beetje om te schakelen naar de Europese tijdszone. Kennelijk denkt men er bij de Lufthansa net zo over want ondanks het late uur wordt er even na vertrek een maaltijd geserveerd. Hierna kijk ik eerst nog een film (Robots) en daarna zet ik, om drie uur 's nachts Chinese tijd, mijn stoel op de slaapstand en ga in slapen. Om drie uur 's nachts Nederlandse tijd (negen uur 's ochtends Chinese tijd) wordt ik wakker van een huilend baby. Daarna lukt het mij niet meer om nog wat te slapen. Ik klap mijn monitor weer uit de middenconsole en kijk weer een film (Stripe). Om half zeven 's ochtends landen we in Frankfurt.
Ruim een uur later vertrekken we weer uit Frankfurt en vliegen we in een uur naar Schiphol. Hier is het moment gekomen om afscheid te nemen van de rest van de groep. Een groep mensen die ik vier weken geleden nog niet kende en waar ik de laatste vier weken mee door China ben getrokken. Een fijne groep mensen. Het afscheid nemen van Karin stel ik nog even uit. Samen met haar stap ik op Schiphol in de trein naar Amersfoort. In Amersfoort neem ik afscheid van Karin en stap ik over op de trein naar Zwolle. Als ik na Amersfoort, alleen tussen allemaal vreemde mensen, in de trein naar Zwolle zit realiseer ik mij dat de vakantie er bijna op zit. Nog een klein stukje en dan ben ik weer thuis. En zoals altijd als ik weer naar huis toe ga na een lange reis denk ik: reizen is mooi, maar weer naar huis toe gaan na een lage reis geeft toch ook altijd een goed gevoel.