Kampie.info

Reisverslag Egypte



De Sinaï

De Sinaï, het driehoekige schiereiland dat Azië en Afrika verbindt, wordt aan de noordzijde door de Middellandse Zee begrensd, aan de oostzijde door de grens met Israël (de Negev-woestijn) en de tot 2000 meter diepe Golf van Aqaba, die eigenlijk een breuk tussen twee continenten vormt. Aan de westzijde wordt de begrenzing gevormd door de Golfvan Suez en het Suezkanaal. Het gebied is woestijnachtig maar ontvangt, door de nabij gelegen Middellandse Zee, wel enige regen.

Het noorden van de Sinaï is tamelijk vlak, zanderig en saai. Het midden van het gebied, Gebel el Tih, wordt ingenomen door een zeer onherbergzame hoogvlakte, doorsneden door droge rivierbeddingen of wadi's. Meer naar het zuiden wordt het bergachtig, met toppen tot 2642 meter (de Katharinaberg). Daar waar de geërodeerde, roodachtige granietbergen tot aan de zee lopen is de kust veelal rotsachtig, maar voor de rest beschikt de Sinaï over talloze kilometers onbevolkt strand. Bovendien liggen in het zuidwesten van het schiereiland en langs de kust aan de Golf van Aqaba talrijke koraalriffen, die tot de mooiste ter wereld behoren en ideaal zijn voor duiken en snorkelen. Zwemmers en duikers moeten wel oppassen voor haaien en giftige vissen. Tussen de riffen komen weinig haaien voor en gevaar voor giftige vissen is er vooral wanneer men over de riffen loopt. Niet doen dus! Met name het zuidelijke gedeelte maakt de Sinaï tot een van de mooiste delen en daarmee tot een van de landschappelijke hoogtepunten van Egypte.

Geschiedenis

Dit gebied heeft een belangrijke rol gespeeld in de wereldgeschiedenis, aangezien zowel het joodse als het christelijke en het islamitische geloof hier hun wortels hebben. Maar al eerder was dit gebied bekend. De antieke Egyptenaren haalden hier hun goud, kopen en turkoois vandaan. Langs de Middellandse-Zeekust was, met onderbrekingen, steeds sprake van meer of minder vreedzaam verkeer. De beschaving van Mesopotamië kwam langs deze weg met het oude Egypte in contact en omgekeerd.

Abraham werd hier door legers van de Farao aangetroffen en meegenomen naar Memphis. Mozes ontving op de naar hem genoemde berg zijn tien geboden en doorkruiste met zijn volk de Rode Zee, de heilige familie trok dwars door de woestijn op de vlucht voor de Romeinen. Zoals bekend is het gebied ook nu nog verre van vergeten; nog in 1973 werd hier een oorlog tussen Egypte en Israël uitgevochten. Sporen van deze oorlog zijn, in de vorm van roestende tanks en kapotte bunkers nog overal waarneembaar. Pas in 1983 kreeg Egypte het laatste stuk bezet gebied terug.

Bevolking

De Sinaï wordt bevolkt door zo'n 110.000 mensen, voornamelijk nomadische bedoeïenen, die een zeer onafhankelijk bestaan leiden, dat in vele eeuwen eigenlijk nauwelijks veranderd is. Met hun kudden geiten trekken ze, al naar gelang het seizoen, van waterplaats naar waterplaats. Nog altijd wonen de meeste van hen, in stamverband, in zelfgemaakte tenten van geitenwol, hoewel een toenemend aantal van hen werk vindt in de olie- en toeristenindustrie. Hun contacten met de rest van de Egyptische bevolking zijn minimaal.

In de weinige, doorgaans onaanzienlijke of ronduit lelijke, plaatsjes wonen ook Arabieren en een handje vol Egyptenaren uit het Nijldal. Het merendeel van de bevolking is islamitisch, maar de bewoners van de kloostergemeenschappen die de Sinaï al vele eeuwen rijk is horen bij de Grieks-orthodoxe kerk. In ommuurde kloosters hebben monniken de eeuwen met succes getrotseerd. Het Katharinaklooster is een van de grootste toeristische trekpleisters van de hele Sinaï. Het bestaan van de kloosterlingen heeft daardoor onwillekeurig veranderingen ondergaan, ondanks de gereserveerde opstelling ten opzichte van de busladingen dagjesmensen. De aanleg van goede wegen heeft veel gevolgen voor de ontsluiting van het gebied.