Kampie.info
Reisverslag Peru
Isla Taquile
 |
De coöperatieve weverijen van Taquile
Taquile, het weverseiland, heeft een lange geschiedenis. In de 16e eeuw gaf de koning van Spanje het als geschenk aan een zekere Pedro Gonzales en werd het een koloniale haciënda.
Nadat Peru onafhankelijk was geworden, deed Taquile dienst als gevangenis eiland. Stap voor stap kregen de Taquile-indianen het land van hun voorvaderen weer in eigendom en sinds 1970 hebben ze een eigen toeristenbureau dat probeert te voorkomen dat oude tradities verloren gaan.
De overtocht van Puno naar het zeer bezienswaardige eiland duurt circa 3 uur. Het 6 km lange en 1½ km brede eiland is vanwege zijn hoogte van 4000 m oprijzende heuvels al van veraf te zien. Op de toppen van deze natuurlijke hoogten zijn enkele ruïnes bewaard gebleven. Een geoefend oog ziet op de hellingen al snel de licht glooiende terrassen uit de Incatijd, die voor een deel nog worden gebruikt. De levendigste plaatjes kunnen worden geschoten op St. Jacobsdag, 25 juli, als het eiland een en al feest is, met dans en muziek.
Taquile
is helemaal gericht op het verwerken van wol. Op straat zie je veel mannen lopen te breien terwijl de vrouwen aan het weven zijn. De kleuren van de
ontwerpen geven ook informatie over de drager. Bepaalde kleuren staan voor
burgerlijke status of maatschappelijke positie, bepaalde kledingstukken worden
alleen op feestdagen gedragen. Ongetrouwd mannen dragen een gebreide muts met
bovenaan een wit kwastje. Voorbeelden van deze folkloristische kledingstukken,
variërend van fijn geborduurde blouses tot gordels, mutsen en jasjes die de
mannen dragen, zijn op het eiland te koop in één van de winkels van de
coöperatieve weverijen op het grote plein. De prijzen liggen soms hoog (hoger
dan op het vaste land, maar de kwaliteit is uitstekend. De prijzen staan ook
vast en dit is waarschijnlijk de enige plek in Peru waar je niet af kunt dingen.
Er is ook een klein museum met antieke kledingstukken die zijn gemaakt door de
voorouders van de huidige eilandbewoners.
In tegenstelling tot de drijvende eilanden van Uro's is Taquile een echt,
vast, eiland. De ongeveerd 1000 bewoners spreken Quechua en trouwen bijna
uitsluitend met elkaar. Er zijn geen wegen op Taquile, geen auto's, zelfs geen
fietsen en merkwaardig genoeg ook geen honden. Er zijn ook geen hotels op het eiland. Toeristen die op het eiland willen overnachten worden
ondergebracht in particuliere huizen bij families. De vaste bewoners van het
eiland staan bekend om hun gastvrijheid. Wees erop voorbereid dat de
accommodatie primitief is. Veel gasten die een nachtje overblijven hebben
behalve hun eigen slaapzak, warme kleren en een zaklantaarn, ook eten bij zich
om te delen met de familie waar ze worden ondergebracht.
Er zijn een paar kleine eetzaakjes op het eiland, waar gebakken forel (afkomstig uit Taquiles eigen forellenkwekerij) als specialiteit wordt geserveerd. Flesjes frisdrank zijn meestal ook wel verkrijgbaar, hoewel toeristen wordt aangeraden voldoende water mee te nemen. Vooral groenten en fruit zijn schaars.
De Taquileños bezitten de boten die toeristen vanaf Puno naar het eiland brengen en regelen zelf het aantal mensen dat een bezoek brengt aan hun eiland. Maar wat eens een redelijk goed bewaard geheim was, is nu een populair toeristisch reisdoel. Het is mogelijk de ochtendboot naar Taquile te nemen een paar uur op het eiland te blijven en met de vroege middagboot terug te gaan. Reizigers die het erop hebben gewaagd een nacht op het eiland door te brengen zeggen dat je alle kleine ongemakken vergeet als je op het eiland de maan hebt zien opkomen boven het ijskoude water van het Titicacameer.