Kampie.info
Reisverslag Ruta Maya
(Mexico, Guatemala, Honduras en Belize)
Week 1 (Mexico)
Van 12 december 2009 tot en met 10 januari 2010 heb ik een 30-daagse rondreis door Mexico, Guatemala, Honduras en Belize gemaakt. Een reis die ook wel bekend staat de als Maya route.Deze reis heb ik geboekt bij Sawadee in Amsterdam. Op deze pagina staat een verslag de eerste week van deze reis
|
Zaterdag 12 december 2009 - naar Cancún
Op zaterdag loopt mijn wekker normaal gesproken niet af, maar op deze zaterdagochtend word ik al om kwart over zes gewekt door de wekker. Tijd om mij aan te kleden en op weg te gaan voor een 30-daagse rondreis door Midden-Amerika. Een goede vriend van me heeft aangeboden mij deze ochtend weg te brengen en even later zijn we onderweg naar Schiphol. Eerst maar even inchecken en daarna een kop koffie. Bij het inchecken kom ik er achter dat ArkeFly plaatsen bij de nooduitgang vanaf drie weken voor vertrek via het internet voor een meerprijs van 50 euro verkoopt. En omdat in het vliegtuig waarmee ik naar Cancún zal vliegen alle plaatsen bij de nooduitgangen al verkocht zijn, is er voor mij geen plaats bij de nooduitgang meer beschikbaar. Wat nu? Gezien mijn lengte (2.04 meter) heb ik toch graag een plaats met iets meer beenruimte. De oplossing wordt mij terplekke aangeboden. Voor een meerprijs van 40 euro kan ik mijn ticket voor de economy class (beenruimte 76 cm.) upgraden naar comfort class (beenruimte 84 cm.) Om toch nog enigszins comfortabel naar Cancún te vliegen maak ik van deze mogelijkheid gebruik. Eenmaal in het vliegtuig merk ik tot mijn opluchting dat ik in de comfort zone inderdaad over redelijk wat beenruimte beschik. Toch neem ik mij voor om zo'n 2 à 3 weken voor vertrek vanuit Midden-Amerika voor de terugreis een plaats bij de nooduitgang te reserveren. In het vliegtuig valt mij nog iets op. Op de schermen in het vliegtuig wordt een kaartje van Nederland getoond. Naast grote steden zoals Amsterdam, Rotterdam en Maastricht wordt op het kaartje ook aangegeven waar Giethoorn ligt. Giethoorn, een dorp met ruim 2.600 inwoners in de kop van Overijssel. Opvallend? Gezien de grootte van alle genoemde plaatsen wel. Maar minder opvallend als je je realiseert dat jaarlijks veel toeristen Giethoorn, ook wel Hollands Venetië genoemd, bezoeken. Net zoals ik de komende weken niet voor deze grote steden in Midden-Amerika ga bezoeken, maar vooral kleinere steden en dorpen waar iets bijzonders te zien is.
Met een vertraging van ongeveer een half uur stijgen we om half twaalf op vanaf de polderbaan. Op weg naar Varadero (Cuba) op zo'n 7.750 km van Schiphol. Over het zuiden van Engeland en Ierland vliegen we in de richting van de Atlantische oceaan. Na de Atlantische oceaan overgestoken te zijn vliegen we over de oostkust van Canada en de Verenigde Staten naar Cuba waar we iets over half vijf 's middags landen. Maar voordat we op Cuba mogen landen moet het vliegtuig eerst gedesinfecteerd worden. En dus spuiten stewardessen kort voor de landing al wandelend door de gangpaden een aantal spuitbussen met een desinfecterend middel leeg. Nadat passagiers zijn in- en uitgestapt en er getankt is, vliegen we verder naar Cancún. Volgens de informatieschermen in het vliegtuig is het in Cancún twee uur vroeger dan ik Cuba. Vreemd, Cancún ligt toch verder naar het westen? Maar zo kan het dat we na een uur vliegen een uur vliegen rond kwart voor vijf landen in Cancún, een uur vroeger dan we vetrokken uit Varadero.
 Hotel in Cancún |
Na mijn bagage van de band gepakt te hebben loop ik naar de douane. Om hert land in te mogen moet iedere passagiet op een grote ronde rode knop drukken waarna er een lamp gaat branden. Gaat de groene lamp branden, dan mag te doorlopen. Rood betekent een controle van je bagage. En ja hoor, bij mij gaat de rode lamp branden. Mijn tas en rugzak moeten open. Eenmaal door de douane ontmoet ik de rest van de groep. Maar we zijn zo vroeg geland en zo snel door de douane gegaan dat Caroline Bier, de reisbegeleidster van Sawadee, er nog niet is. Maar als zij even later arriveert blijkt zij haar tijd wel goed besteed te hebben door voor iedereen alvast een grote fles water te kopen. In ongeveer 20 minuten rijden we naar ons hotel in Cancún. In een supermarktje vlakbij het hotel pin in mijn eerste peso's waarna ik vroeg naar bed ga. Nu maar hopen dat ik kan slapen ondanks het geluid van eren kermis vlakbij het hotel. Uit voorzorg doe ik een paar oordoppen in waarna ik snel in slaap val.
Zondag 13 december 2009 - van Cancún via Chichén Itzá naar Mérida
Na een nacht waarin ik niet al te goed heb geslapen word ik 's ochtends vroeg maar toch goed uitgerust wakker. Voor het ontbijt loop ik eerst nog een klein stukje door Cancún. Het gedeelte van de stad dat ik zie is weinig aansprekend. Wat mij opvalt is het grote aantal disco's dat op dit vroege uur nog open lijkt te zijn en van waaruit harde house muziek klinkt. Je zult er maar in de buurt wonen.
 Ring op het speelveld van Chichén Itzá |
Na het ontbijt verlaten we rond half negen Cancún om in ongeveer drie uur naar Chichén Itzá te rijden. Met uitleg van een Nederlandse gids bekijken we hier deze oude Maya stad. Na deze rondreis vind ik dit de minst mooie site die ik tijdens deze rondreis zal bezoeken, maar vandaag kijk ik mijn ogen nog uit. Vandaag moet ik ook nog erg wennen en de drukkende warmte. Aan het begin van de middag brengt een klein buitje een beetje verkoeling, maar direct daarna is het weer drukkend warm. Maar ja wat wil je, zelfs het regenwater voelde warm aan. Nadat we de oude Maya stad Chichén Itzá bekeken hebben rijden we door naar de vlakbij gelegen cenote Ik Kil (ook wel "heilige blauwe cenote" genoemd). Hier gaan we eerst lunchen om daarna een heerlijke verfrissende duik in de cenote te nemen. Terwijl ik geniet van het koele water en de mooie omgeving valt het mij op hoe slecht de aanwezige Mexicanen kunnen zwemmen. Een aantal van hen komt zelfs net verder dan ronddrijven in een zwemvest. Vanaf de cenote Ikil rijden we in ongeveer anderhalf uur naar ons hotel in Mérida waar we rond zes uur aankomen.
Maandag 14 december 2009 - "Pelikanen schieten" in Celestún en een "danceparade" in Mérida
 Pelikanen en flamingo's bij Celestún |
Gisteravond ben ik als een blok in slaap gevaal en na een nacht waarin ik goed heb geslapen wordt ik wel vroeg maar toch goed uitgerust wakker. Vandaag heb ik mij aangemeld voor een optionele excursie; "Pelikanen schieten in Celestún". In de omgeving van Celestún varen we met twee bootjes naar een mangrove bos om vogels te spotten. En dan vooral veel pelikanen (roze en witte) en flamingo's. Vogelssoorten die hier overwinteren in het door de wortels van de rode mangrove rood gekleurde water. Na de boottocht en een korte wandeling door een mangrovebos rijden we door naar Celestún om daar op het strand te gaan lunchen. Na de lunch loop ik nog even Celestún in om daar een paar mooie foto's te maken. Maar helaas, het dorp stelt niet veel voor en dus ben ik al snel weer terug op het strand. Tijd voor een verfrissende duik in de zee op deze warme dag. Rond half drie verlaten we Celestún om terug te gaan naar Mérida. Even later begint het tot nu toe gebruikelijke dagelijkse buitje. Kort maar hard.
Terug in Mérida loop ik direct door naar het centrale plein. Vanaf het hotel een wandeling van nog geen tien minuten. Hier maak ik in het mooie licht van de ondergaande zo een paar foto's waarna ik op een van de vele terrasjes aan het plein een biertje ga drinken. Terwijl ik geniet van mijn heerlijke koele biertje gaat de zon onder en beginnen alle vogels in de bomen op het plein hard te zingen. Luisterend naar de vogels en in de richting van het plein kijkend valt mijn oog ineens op een blonde vrouw die aan de overkant van de weg op het muurtje om het centrale plein zit. Elke keer als ik haar kant opkijk, houdt zij haar hoofd scheef en begint zij vriendelijk te lachen. Dit gaat een tijdje zo door, maar op een gegeven moment vindt zij dat het lang genoeg heeft geduurd en loopt weg. Net op dat moment kijk ik haar kant op. Vrolijk zwaaiend beantwoord zij mijn blik. Kennelijk geeft dit haar nieuwe moed. Op het plein gaat op een bankje zitten van waaraf zij mij nog steeds kan zien. En ik haar. Tijd voor een tweede biertje.
 Optocht met de kerstman en house muziek in Mérida |
Op dat moment lopen twee andere leden van de groep voorbij. Ik maak een praatje met ze en wijs ze op de blonde dame die inmiddels weer op het muurtje aan de overkant van de weg is gaan zitten. Of het komt omdat een van de andere groepsleden een blonde vrouw is zal ik nooit weten, maar de mysterieuze blonde Mexicaanse staat op om definitief uit mijn leven te lopen.
Als ik even later heb afgerekend klinkt er ineens harde house muziek door de straten. Verbaast kijk ik om mij heen. Even denk ik dat ik in een Mexicaanse danceparade ben beland, maar dan zie ik de kerstman voorbij komen gevolgd door op de house muziek dansende Mexicaanse jongeren. En dan vooral jongeren van het vrouwelijke geslacht, allen kort gerokt. In dit land zou ik ook wel kerstman willen zijn. Als de korte stoet voorbij is, is het inmiddels donker en is de kerstverlichting op het plein aangegaan. Ik maak nog een paar foto's en wandel daarna terug naar het hotel.
Dinsdag 15 december 2009 - van Mérida via Uxmal (piramide van de Tovenaar) en Kabah naar Campeche
 Piramide van de Tovenaar in Uxmal |
Na het ontbijt is het al weer tijd om te vertrekken uit Mérida te vertrekken. We zullen eerst een klein stukje van de Puucroute en gaan op weg naar een van de 'Puuc sites'; Uxmal. Een rit van ongeveer anderhalf uur. Uxmal is net als Chichén Itzá een oude Maya stad, maar wat een verschil! Uxmal ligt midden in een mooi groen en licht glooiend landschap. En het is vooral het aanwezige hoogteverschil in het terrein dat er voor zorgt dat je op meerdere goede uitzichtspunten een goed beeld krijgt van de hele site. Het meest imponerende gebouw in Uxmal is wat mij betreft de 'Piramide van de Tovenaar' die ver boven de omringende bomen uitsteekt. Natuurlijk is er in Uxmal ook een speelveld waar de Maya's vroeger hun balspel 'Hunaphú' (of zoals wij het kennen 'het pelotespel') speelden. Al is dit veld wel veel kleiner dan het veld in Chichén Itzá en hangen de ringen (waar de bal doorheen moest) er veel lager.
Na Uxmal bekeken te hebben rijden we door naar een dichtbij gelegen restaurant om te gaan luchten. Ik bestel een gerecht van kip dat traditioneel werd bereid in ondergrondse ovens. Mijn kip is in een veel modernere oven bereid, maar smaakt daardoor niet minder lekker. Na de lunch gaan we op weg naar Campeche. Maar voordat we naar Campeche gaan maken we onderweg eerst nog een korte tussenstop bij de ruïnes van Kabah. Het meest opvallende aan deze site vond ik persoonlijk een bord bij de ingang. Naast pictogrammen waarmee aangegeven werd dat het op de site verboden is om te roken of afval op de grond te gooien, wordt er middels een ander pictogram ook melding gemaakt van een op de site geldend schietverbod. als we even later van Kabah naar Campeche rijden, een rit van ongeveer twee uur, wordt de lucht steeds donkerder. En ja hoor, even later is het er weer; het dagelijkse buitje. Al is het dit keer niet echt een buitje, maar een bui.
In Campeche, het is dan inmiddels gelukkig weer droog, loop ik naar het met kerstverlichting versierde het centrale plein. Op het pleintje is een voorstelling aan de gang van schoolkinderen. De kinderen van rond de zes jaar oud voeren op kerstmuziek en aanwijzingen van onderwijzeressen dansjes op terwijl de ouders met een trotse blik in hun ogen toekijken. Tja, liefde maakt nu eenmaal blind. Als ik terugloop naar het hotel zie ik hoe een agent het verkeer op een kruispunt stillegt terwijl zijn collega een gehandicapte man in een rolstoel helpt het kruispunt over te steken. Als ik 's avonds het dorp in loop om te gaan eten is de voorstelling nog steeds bezig. Alleen staan er nu geen kleine kinderen meer te dansen op het podium, maar hun grotere zussen. Gehuld is dezelfde hoeveelheid textiel als hun kleinere broertjes en zusjes.
Woensdag 16 december 2009 - van Campeche naar Palenque
 Campeche |
Voordat ik Campeche in loop ontbijt ik eerst in het hotel. Het onbijt bestaat uit twee plakjes geroosterd brood, één kuipje boter, één kuipje jam, koffie, een glas sinaasappelsap en een banaantje. Straks in Campeche dus nog maar iets eten, want hier kom ik de ochtend niet op door. Na het ontbijt wandel ik wat door Campeche. Campeche is een mooie stad met mooie kleurrijke gebouwen, maar zonder echte bezienswaardigheden. De drie uur die ik heb om de stad te bekijken zijn dan ook ruim voldoende. Sterker nog, er blijft nog voldoende tijd over om een tijdje op het centrale plein te gaan zitten om wat portretten te schieten en mijn dagboek bij te werken.
Om elf uur verlaten we Campeche en gaan we op weg naar Palenque. Een rit van ongeveer zes uur. Als we aan het eind van de middag in Palenque zijn loop ik eerst nog even het dorp in om de sfeer te proeven en een paar foto's te maken. Daarna neem ik een verfrissende duik in het zwembad bij het hotel. En oh ja, het dagelijkse buitje ontbrak ook vandaag niet al duurde het vandaag niet lang. We hadden er ook geen last van omdat we op dat moment in de bus zaten.
Donderdag 17 december 2009 - Palenque, brulapen en ruïnes
 Brulaap in de jungle bij Palenque |
Het plan was om vanmorgen eerst in het hotel te ontbijten om daarna naar de site te gaan, maar doordat de kok van het hotel vanmorgen niet op het werk is gekomen kan er vanmorgen in het hotel niet ontbeten worden. Samen met een paar andere groepsleden ontbijt ik in een klein tentje vlakbij het hotel. Dit blijkt een goede keus. Het ontbijt is goed en goedkoper dan in het hotel. Na het ontbijt gaan we met z'n allen in 'ons eigen busje' naar de site. Maar voordat we het ruïnecomplex gaan bekijken maken we eerst een wandeling door de jungle. Eigenlijk lopen we ook hier nog door de oude Maya stad, maar dan wel een deel dat nog steeds overwoekerd is door de jungle. Dit geeft wel een goede indruk hoe de hele site er begin van de 19de eeuw bij heeft gelegen. De gids vertelt ons dat er hier in de jungle o.a. veel brulapen leven en dat hij hoopt dat de brulapen vanmorgen hun naam eer aan zullen doen. Maar voorlopig blijft het stil. Dan ineens klinkt de roep van de brulaap luid en duidelijk door de jungle. Een roep die zo indrukwekkend is dat de makers van Jurasic Park hier geweest zijn om het geluid van de brulapen op te nemen om dit te gebruiken als basis geluid voor brullende dinosauriërs. De gids stelt voor om op zoek te gaan naar de brulapen familie die nu zo luid en duidelijk van zich laat horen. En opnieuw hebben we geluk. We zien ze van de enen naar de andere boom springen. Een schitterend gezicht.
 Palenque |
We laten de familie brulaap alleen en lopen verder. En dan staan we ineens aan de rand van de site. Opnieuw een indrukwekkend gezicht. Al lopend over de site vertelt de gids een aantal dingen over de geschiedenis van deze oude Maya stad. Ook vertelt hij waarom de Maya's volgens hem indertijd zijn vertrokken. Zijn theorie is de volgende: om hun tempels en huizen te bouwen hadden de Maya's veel cement nodig en om cement te maken was veel brandhout nodig. Daarvoor kapten ze een groot deel van het regenwoud. dit leidde tot een verandering van het klimaat en brak een periode met grote droogtes aan. Dieren verdwenen en oogsten mislukten. Voedsel werd schaars. En dat gebrek aan voedsel was volgens onze gids de reden waarom de Maya's deze streek verlieten. In de loop van de eeuwen herstelde het regenwoud zich en veranderde het klimaat opnieuw. Kortom, er is nog hoop voor ons. Nadat de gids ons heeft verlaten hebben wij nog alle tijd om de site op ons eigen tempo te beijken. Daarna lopen we met een klein groepje naar het museum. Volgens de informatieborden bij het museum kun je er ook koffie krijgen. Maar helaas, er staat alleen een automaat. En wat daar uitkomt is volgens Karel 'in ieder geval warm'. Na het museum rijden we met een van de pendelbusjes terug naar het hotel. hier neem ik een verfrissende, ja zelfs koude duik in het zwembad. Na even gezwommen te hebben loop ik het dorp in. Een dorp dat volgens mij zijn bestaan volledig dankt aan de nabij gelegen site. Ik zie namelijk geen (mooie) oude gebouwen, maar alleen saaie en lelijke nieuwbouw.
Vrijdag 18 december 2009 - van Palenque via de watervallen van Misol-Ha en Agua Azul naar San Cristóbal de las Casas
 Een van de vele watervallen bij Agua Azul |
Iets voor zevenen ben ik bij het restaurantje waar ik gisteren heb ontbeten om daar voordat we uit Palenque vertrekken nog snel even te ontbijten. Maar helaas, de zaak is nog niet open. Op de stoep zitten al een aantal mensen te wachten. Het lijkt er dus op dat het restaurantje elk moment open zal gaan. Ik besluit daarop te wachten. Terwijl ik sta te wachten komen er nog een paar groepsgenoten aan lopen en weat nog belangrijker is, om zeven uur arriveert de eigenaardie de sloten van de rolluiken haalt. De wachtenden blijken zijn personeel te zijn die onmiddelijk aan de slag gaan. Na opnieuw een goed ontbijt is het tijd om uit Palenque te vertrekken. Onze eindbestemming vandaag is San Cristóbal de las Casas, maar onderweg daar naar toe zullen we een aantal stops maken. De eerste stop is bij de hoge waterval Misol-Ha. Watervallen vind ik altijd mooi om ter zien, maar het bijzondere aan deze waterval is dat je ook achter de waterval langs kunt lopen. De tweede stop is bij de watervallen bij Agua Azul.Een reeks van blauw gekleurde watervallen in een snel stromende rivier. Een echte aanrader! Na bij de watervallen van Agua Azul geluncht te hebben rijden we verder naar San Cristóbal de las Casas. Het eerste deel van de rit luister ik wat naar muziek en heb ik grote moeite om mijn ogen open te houden. Maar na een korte plaspauze ben ik weer klaarwakker. Tijd om de omgeving eens goed in mij op te nemen. En die is inmiddels behoorlijk veranderd. Het relatief vlakke landschap waar we de eerste dagen doorheen reden heeft plaatsgemaakt voor een groen berglandschap. een heel geleidelijk stijgen we naar de 2000 meter waarop San Cristóbal de las Casas ligt.
Onderweg naar San Cristóbal de las Casas worden we ingehaald door een ambulance met zwaailichten aan. De ambulance kan door het overige verkeer, de vele bochten in de weg en de vele verkeersdrempels niet veel hader rijden dan onze bus en verdwijnt slechts langzaam uit zicht. Ik denk dat ze hier heel nadere aanrijtijden normaal vinden dan wij in Nederland. Iets over vijven zijn we bij ons hotel voor de komende drie nachten. Het hotel (Hotel Mansion de los Angerlos) blijkt heel sfeervol ingericht te zijn en is wat mij betreft ook een absolute aanrader. 's Avonds is het aan de sterk dalende temperatuur overigens goed te merken dat we op 2000 meter zitten.