Kampie.info
Reisverslag Ruta Maya
(Mexico, Guatemala, Honduras en Belize)
Van 12 december 2009 tot en met 10 januari 2010 heb ik een 30-daagse rondreis door Mexico, Guatemala, Honduras en Belize gemaakt. Een reis die ook wel bekend staat de als Maya route.Deze reis heb ik geboekt bij Sawadee in Amsterdam. Op deze pagina staat een verslag de derde week van deze reis
|
Zondag 27 december 2009 - Sightseeing in Antigua en warme voeten op de Pacaya-vulkaan
Vanmorgen om zes uur is een deel van de groep vertrokken om de Pacaya-vulkaan te beklimmen. Zelf heb ik met een aantal andereen besloten om pas vanmiddag te gaan. Het voordeel daarvan is (hoop ik) de mooie gloed van de lava nadat het donker is geworden. Iets waar ik mooie foto's van hoop te kunnen maken. Nadeel van de middag shift is wel dat je in het donker weer moet afdalen. Maar ach, dat zien we dan wel weer. 's Ochtends loop ik samen met een groepsgenoot, ook een enthousiaste amateur fotograaf, wat door Antigua. Vooral op het lokale busstation leven wij ons uit met onze camera's.
 Uitzicht op een rokende Pacaya-vulkaan |
Na een ochtend fotograferen in Antigua sta ik om twee uur 's middags samen met de anderen die ervoor gekozen hebben om 's middags naar de Pacaya-vulkaan te gaan, klaar bij het hotel om op de bus te stappen. Alleen is de bus die ons daar naar toe zal brengen nergens te zien. Om kwart over twee meldt de chauffeur zich bij het hotel. De bus, een grote chicken bus (zo worden in de spreektaal de oude Amerikaanse schoolbussen genoemd die hier nu gebruikt worden in het openbaar vervoer) staat twee blokken verderop. Als wij instappen is de bus nog leeg. Hebben wij zo'n grote bus voor ons kleine groepje? Op zich niet verkeerd want er zit, zeker voor iemand met mijn lengte, weinig ruimte tussen de banken. De chauffeur geeft echter aan dat we allemaal met z'n tweeën in een bank moeten gaan zitten omdat we met een volle bus naar de vulkaan zullen rijden. Twee stops later is de bus inderdaad vol. Alleen is het jammer dat beide stops vrij lang duren omdat niet iedereen klaar staat of op het laatste moment nog andere schoenen aan moeten doen omdat het beklimmen van de Pacaya-vulkaan op een paar teenslippers geen goed idee is. Maar als de bus dan eindelijk vol zit kunnen we vertrekken. Een rit van ongeveer anderhalf uur. Na een toegangskaartje en een (wandel)stok gekocht te hebben kan de beklimming van de vulkaan beginnen. Eerst lopen we ongeveer vier kilometer over een pad door het bos waarbij we vooral het eerste deel behoorlijk snel stijgen. Maar het zwaarste deel van de beklimming moet nog komen. Liepen we de eerste kilometers over een stevige ondergrond, het laatste stuk lopen we over losliggende brokken gestolde lava en vooral veel lava gruis. Omdat het hier ook nog eens sterk omhoog gaat, is het soms een kwestie van twee stappen stijgen en één stap terugglijden. Ik hou mijzelf maar voor dat zolang de verhouding tussen klimmen en terugglijden niet omgekeerd wordt de top langzaam maar zeker steeds dichterbij komt. En om, zoals sommigen wel doen, op een paard naar boven te gaan, gaat mij tever. Ik zal het halen! Ook al ben ik de laatste die bovenkomt. We zullen overigens niet helemaal naar de krater gaan, maar naar een plek vlak onder de krater waar een constante stroom gloeiende lava uit de vulkaan stroomt.
 Een gloeiende stroom lava op de Pacaya-vulkaan. |
Het laatste deel van de beklimming vind ik persoonlijk erg zwaar, maar iets over zessen zie ik de eerste lava gloeien. Dit geeft nieuwe energie voor het laatste gedeelte van de beklimming. En eenmaal op het eindpunt ben ik alle vermoeidheiddirect vergeten als ik de stroom gloeiende lava zie en de hitte in mijn gezicht voel. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Achteraf vind ik het wel jammer dat hetal donker was toen ik op het eindpunt aankwam. De vertraging van ongeveer drie kwartier die we bij het vertrek uit Antigua hebben opgelopen kwam ik nu net tekort om het boven donker te zien worden. Na enige tijd geven de gidsen aan dat het tijd is om terug te gaan. Dit betekent voor mij tijd om mijn hoofdlamp op te zetten. In het licht van mijn hoofdlamp begin ik aan de afdaling over de losliggende lava. Soms meer glijdend dan lopend ga ik het eerste stuk naar beneden. Aan de voet van de vulkaan stappen we weer in onze bus en beginnen we aan de terugreis naar Antigua waar we iets over tienen aankomen. We hadden met de rest van de groep afgesproken elkaar om tien uur te treffen in de Ierse pub, maar dat zullen we niet meer halen. Als ik onder de douche sta hoor ik de rest van de groep terugkomen. Moe maar voldaan lig ik even later in bed en val al snel in slaap.
Maandag 28 december 2009 - fotograferen in Antigua
 Chicken bussen op het busstation in Antigua |
Na mijn was opgehaald te hebben bij de receptie van het hotel en een aantal batterijen aan de lader gezet te hebben loop ik Antigua in om te gaan ontbijten. Gisteren heb ik samen met een groepsgenoot goed ontbeten in een klein eettentje aan het centrale plein en dus loop ik daar vamorgen weer naar toe. Als ik de zaak binneloop zie ik twee groepsgenoten zitten. Met z'n drieën ontbijten we hier waarna ik in mijn eentje de rest van de ochtend door Antigua zwerf. Doordat de zon vandaag niet schijnt is het licht vandaag veel minder hard dan gisteren en daardoor beter geschikt voor het maken van mooie foto's. Ik leef mij dan ook helemaal uit met mijn camera. Als ik aan het eind van de ochtend in een restaurantje aan een tafelje ga zitten om te gaan lunchen staat ineens een groepgenote aan mijn tafel. Zij en haar vriend blijken aan een ander tafeltje te zitten en hadden mij zien binnenkomen. Met plezier neem ik hun uitnodiging aan om bij hen aan tafel te komen zitten. Even later komt ook Caroline binnelopen en zitten we gezellig met z'n vieren te lunchen. Na de lunch scheiden onze wegen zich weer en loop ik Antigua weer in om nog meer foto's te maken in deze fotogenieke stad. Ook loop ik nog even een internetcafé in. Als ik zie dat ik hier ook kan printen, print ik alsnog de bevestiging van de door mij gereserveerde stoel bij de bij de nooduitgang op de terugvlucht. Tot slot haal ik bij een bakker wat broodje voor het ontbijt morgenochtend.
Dinsdag 29 december 2009 - van Antigua (Guatemala) met steun van 'mijn vriend Imodium' naar Copán (Honduras)
Vlak voordat we om acht uur 's ochtends uit Antigua vertrekken maken hevige darmkrampen een extra bezoek aan het toillet noodzakelijk. Dit kan ik nu net niet gebruiken aangezien we vandaag een lange reisdag voor de boeg hebben. Ik slik een diarreeremmer, pak mijn tas en loop naar de bus. In de bus heb ik gelukkig weinig last van darmkrampen. Alleen een onbestendig gevoel in de buik verraadt dat het toch niet helemaal goed zit. Als we in de loop van de ochtend even stoppen voor een korte toilletstop komen de dramkrampen weer even plotseling als heftig opzetten. Terug in de bus neem ik opnieuw een diarreeremmer waarna de darmkrampen langzaam verdwijnen. Terwijl we verder rijden naar Copán, luister ik met mijn ogen dicht naar Bruce Springsteen en voordat ik het door heb in het middag en stoppen we om te gaan lunchen. Ik hoe het bij een groentesoepje en een cakeje uit mijn rugzak. Het eten valt goed en leidt niet tot een nieuwe aanval van dramkrampen. Toch ga ik maar niet zwemmen in het mooie zwembad, maar breng de tijd luierend in een stoel door. Na de lunch rijden we verder in de richting van Honduras. Om half vier passeren we de grens. Een goed moment om even naar het toillet te gaan. Die valt in de categorie 'de avontuurlijke reizen van Sawadee'.
Vanaf de grens is het nog een klein half uurtje rijden naar Copán. Als we in Copán aankomen voel ik mij redelijk goed. Ik pin wat lempira's, wissel in de bank daarna direct het gepinde geld om voor kleinere coupures en breng mijn was weg. Daarna ga ik naar mijn hotelkamer op wat te rusten. Kennelijk raken de diarreeremeers tegen die tijd uitgewerkt, want de darmkrampen komen dan weer in alle hevigheid opzetten. Om zeven uur loop ik nog even naar de receptie van het hotel om te horen wat Caroline te vertellen heeft over het programma van de volgende dag. Daarna wens ik de rest van de groep smakelijk eten en duik ik zelf mijn bed weer in en dankzij een paar goede oordoppen val ik al snel in slaap.
Woensdag 30 december 2009 - een bijzondere gids in het oude Copán en een alternatieve stadswandeling door het nieuwe Copán
 Copán |
Na een nacht waarin ik lang en goed heb geslapen zijn de darmkrampen verdwenen en voel ik mij vanmorgen weer een heel stuk beter dan gisteren. In ieder geval goed genoeg op te gaan ontbijten in het ViaVia reiscafé. Als het ontbijt goed valt weet ik dat mijn korte maar hevige aanval van diarree voorbij is. Tijd om naar de ruïnes van Copán te gaan. Onder begeleiding een een redelijk onconventionele maar zeker boeiend sprekende gids dwalen we ongeveer tweeëneenhalf uur over de site. Daarna verlaat de gids ons en is er nog alle gelegenheid zelfstandig over de site te dwalen. Met het lichtbewolkte weer (droog en niet te warm) is dat vandaag een heerlijke bezigheid. Copán vind ik persoonlijk een mooie site. Wat mij vooral aanspreekt is dat veel gebouwen slechts gedeeltelijk zijn hersteld. Op een ader deel van het gebouw groeien nog steeds bomen. Hierdoor krijg je een indruk van hoe de 'ontdekkers' Copán hebben aangetroffen. Het geheel doet mij een beetje denken aan de deels overgroeide Ta Prohm tempel in Cambodja. Na de site bekeken te hebben wandel ik terug naar het dorp om daar te gaan lunchen bij Pigamé, de zaak van een Nederlandse vrouw en haar Hondurese man. Hoewel ik niet meer ziek ben, ben ik ook nog niet volledig fit. Ik besluit daarom om het aan het begin van de middag even rustig aan te doen en ga even op bed liggen.
 Markt in Copán |
Later 's middags maak ik een alternatieve stadswandeling door Copán. Tijdens deze wandeling vertelt Geert, een Belg die al ongeveer acht jaar in Copán woont, ons van alles over het dagelijkse leven in Copán en Honduras. Zo wijst hij ons op een markthal die ondanks geld van de wereldbank al een paar jaar leeg staat en lopen we naar een voormalig schoolgebouw die nu als markthal in gebruik is. Belangrijkste voorwaarde om een standplaats op deze markt te krijgen is dat je op de partij van de burgemeester moet stemmen. Anders kun je het wel vergeten. Het was overigens de bedoeling dat er in dit schoolgebouw een museum zou komen. De wereldbank wilde daarvoor wel geld beschikbaar stellen, aar helaas. Omdat de wereldbank en het gemeentebestuur het niet eens konden worden over de verdeling van de entreegelden ging dat niet door. Uit Geert zijn verhaal blijkt ook dat ons hotel geluk heeft dat het aan het zo dicht bij het centrale plein ligt. Dit betekent namelijk dagelijks water terwijl gebouwen die verder uit het centrum liggen om de dag, of zelfs nog minder vaak, water krijgen. Daarom zie je bij veel hotels buiten het centrum grote vaten staan. Deze worden gevuld op de dagen dat er druk op de waterleiding staat zodat er ook water voor de gasten is op die dagen dat er geen druk op de leiding staat. Geet vertelt ons heel open over de problemen van de stad en het land. Zo gaat ruim 20% van alle drugs die naar Noord-Amerika gaat via deze streek. Drugstransport (het wordt hier niet verbouwd) is een toenemende bron van inkomsten. Toch zijn er slechts weinig mensen die hiermee hun brood verdienen. Deze branche verlaat je volgens Geert namelijk maar op een manier en dat is horizontaal en tussen zes planken. Toch zijn er soms mensen die ineens in een nieuwe (dure) auto rondrijden of ineens een nieuw huis laten bouwen. Kennelijk hebben die mensen ineens meer geld. Volgens Geert kan de twee dingen betekenen. Ofwel ze ontvangen geld van familie uit de Verenigde Staten ofwel ze zijn de drugshandel in gegaan. En als dan net zo plotseling als die begon de bouw van het huis ineens stopt kan dat opnieuw twee dingen betekenen. Ofwel er komt geen geld meer uit de Verenigde Staten ofwel de mensen hebben de drugshandel tussen zes planken verlaten. Na de wandeling betalen we tien dollar per persoon aan Geert. De helft daarvan wordt besteed aan schoolboekjes die Geert uitdeelt in schooltjes in de omgeving van Copán. We schrijven allemaal een paar zinnen in een boekje. In het Nederlands. Geert zal onze woorden in het Spaans vertalen als het de boekjes gaat uitdelen.
Donderdag 31 december 2009 - van Copán (Honduras) via Quiriguá naar Rio Dulce
Net als de rest van de groep ga ik vanmorgen naar Pigamé om te ontbijten en een lunchpakketje op te halen. Tijdens het ontbijt merk ik dat ik toch nog niet helemaal fit ben. Van de drie pancakes eet ik er eentje op en verder eet ik vooral veel vers fruit. Na het ontbijt verlaten we Copán en even later zijn we bij de grens tussen Honduras en Guatemala. Het oversteken van de grens stelt hier echt niets voor. We hoeven niet eens ons paspoort te laten zienen ook wordt de bus met onze bagage niet gecontroleerd. Caroline hoeft alleen maar een bonnetje af te geven dat zij heeft gekregen toen we Honduras ingingen. En zo verlaten we even later Honduras en zijn we terug in Guatemala.
 Een van de vele steles in Quiriguá |
Rond het middaguur komen we aan bij Quiriguá, een oude Maya stad aan de rivier Motagua. Hier blijven we ongeveer anderhalf uur. Tijd genoeg om de site te bekijken en te lunchen. De site is vooral bekend vanwege de vele mooie en soms hoge steles die er staan en vanwege het feit dat de Maya koning 18 konijnen hier is onthoofd. Aan het begin van de middag verlaten we Quiriguá om naar Rio Dulce te rijden. In Rio Dulce doen we eerst nog even wat boodschappen in de plaatselijke supermarkt waarna we met een bootje naar de overkant van de rivier varen. Hier zullen we de komende nacht slapen in lodge's middenin een Mangrovebos. Een schitterende locatie om het oude jaar uit te zitten. Bij de lodge's neem ik eerst een verfrissende duik in het koude water van het zwembad(je) bij de lodge's om er daarna achter te komen dat er uit de douche een krachtige straal warm water komt. Hierna voel ik mij een totaal ander mens. Vandaag was het namelijk, in tegenstelling tot de laatste dagen, ineens erg warm en tegen de tijd dat we in Rio Dulce aankwamen was ik behoorlijk moe. Maar na even gezwommen te hebben en de warme douche meldt ik mij zo fris als een hoentje voor het oudejaarsdiner. Dit valt een beetje tegen, maar daarna wordt het met de meegebrachte chips en drank toch nog een gezellige oudejaarsavond. Inmiddels is het in Nederland dan allang 2010. Al iets over vijf uur 's middags plaatselijke tijd kreeg ik de eerste sms-jes binnen uit Nederland waarin mij een gelukkig 2010 wordt toegewenst. Op dat moment duurt 2009 hier nog bijna zeven uur. Met de hele groep zitten we het jaar uit om te ziendat hier al royaal voor middernacht het eerste vuurwerk de lucht in gaat
Vrijdag 1 januari 2010 - van Rio Dulce met bus en boot naar de ruïnes van Aguateca
 Rivier tussen Sayaxché en Petexbatún |
00:00 uur, het begin van een nieuwe dag, het begin van een nieuw jaar. Na elkaar en de aanwezige locals een gelukkig nieuwjaar toegewenst te hebben vindt Matthijs het tijd om het door hem gekochte vuurwerk af te steken. Maar helaas, vinden de eigenaren van de afgemeerde boten elke plek die hij kiest om het vuurwerk af te steken minder geschikt. Een deel van het gekochte vuurwerk blijft daardoor over voor een later moment. Ik stuur nog een paar sms-jes naar familie en vrienden en wordt gebeld door een goede vriendin. Zelf ga ik even na enen slapen, maar een deel van de groep zal nog lang door feesten. De volgende ochtend is het al weer tijd om de tas in te pakken en deze, na eerst ontbeten te hebben, in de boot te zetten waarmee we terug naar de andere oever zullen varen. Hier staat Mario al op ons te wachten voor een van de langere reisdagen van deze vakantie (die overigens geen van allen echt lang zijn). Vanuit Rio Dulce rijden we eerst in ongeveer vier uur naar Sayaché. Hier stappen we opnieuw in een boot. Dit keer zullen we in ongeveer anderhalf uur over een rivier naar de lodge's zullen varen aan het meer van Petexbatún waar de de komende nacht zullen slapen. Als we hier aankomen leggen we snel onze bagage in de lodge's om daarna weer snel in de boot te stappen om daarna nog eens anderhalf uur te varen naar de ruïnes van Aguateca. Deze midden in de jungle liggende site wordt maar weinig door toeristen bezocht omdat hij alleen na een lange boottocht bereikbaar is. Als we onderweg zijn naar Aguateca slaat het weer om en begint het te regenen. Eerst nog zachtjes, maar al snel hard.
 Aguateca |
Als we op de plek zijn waar we uit de boot moeten stappen regent het inmiddels zo hard dat een deel van de groep besluit in de boot te blijven zitten. Zelf begin ik met een aantal anderen aan de wandeling naar de site. Een wandeling die begint met een stukje klimmen. Glibberend over de natte stenen worstelen wij ons naar boven. Eenmaal boven bij de ruïnes vertelt de locale gids (tevens schipper en eigenaar van de lodge's) ons in het Spaans over de geschiedenis van deze site. Hij doet dat echter met zoveel gebaren en mimiek dat Caroline bijna niets hoeft te vertalen. Omdat we in de regen graag nog bij daglicht over de gladde stenen naar de boot terug willen lopen, krijgen we een verkorte rondleiding over de site. Jammer, maar helaas. Het is inderdaad nog licht als we glibberend en glijdend, soms zelfs uitglijdend, over de spekgladde stenen naar beneden lopen. De regen zelf doet mij op dat moment niet meer zoveel omdat ik toch al geen droge draad meer aan mijn lijf heb. Snel terug naar de lodge's zou je zeggen. Maar op de smalle bochtige rivier kan niet veel snelheid gemaakt worden. Sommige bochten in de rivier kunnen pas na een paar keer steken genomen worden. Zolang het nog licht is geeft de schipper staand voorop de boeg van de boot met hand- en armgebaren aan de stuurman aan wat de juiste richting is en waar zich gevaarlijke obstakels op of onder het water bevinden. Als het zo donker is dat ze elkaar niet meer kunnen zien worden de gebaren vervangen door een sterke lamp. Hiermee wijst de schipper op obstakels en geeft hij zo nodig de richting aan. Helemaal koud kom ik na anderhalf uur varen bij de lodge's aan. Tijd voor een warme douche. Alleen komt er uit de douche alleen koud water dat zo uit de rivier lijkt te komen. Na een snelle koude douche ga ik naar 'de eetzaal' waar we vanavond met de hele groep zullen eten. Na het eten steekt Matthijs, tot groot vermaak van de eigenaar en zijn familie, het laatste vuurwerk af.
Zaterdag 2 januari 2010 - van het meer van Petexbatún naar Tikal
's Nachts wordt ik een paar keer wakker van blaffende honden. Het lijkt wel alsof ze vlak onder het raam van mijn lodge staan. Maar dat kan ook schijn zijn, de huisjes zijn namelijk nogal gehorig. Rond half zes 's ochtends wordt ik gewekt door de lokale haan en hoor ik hoe het buiten (nog steeds?) regent. Ik besluit nog maar eventjes te blijven liggen. Maar als ik even later buiten een brulaap hoor, sta ik op om buiten te gaan kijken naar deze kleine druktemaker. Om acht uur, het is dan inmiddels droog, begin ik met een deel van de groep aan een korte wandeling de de jungle. De eigenaar/schipper/gids vertelt ons over de medicinale werking van (delen van) verschillende planten en bomen. Opnieuw doet hij dit zo beeldend dat Caroline zijn Spaanse woorden meestal niet hoeft te vertalen. Na de wandeling is het tijd om te gaan ontbijten waarna we weer in de boot stappen om terug te varen naar Sayaché. We vetrekken zoals we zijn gekomen. Per boot en in de regen. Omdat we nu met de stroom meevaren duurt de tocht minder lang dan op de heenreis. Na ongeveer één uur varen zijn we terug in Sayaché waar Mario al weer op ons staat te wachten.
 Poserende missen in Flores |
Vanuit Sayachérijden we in ongeveer anderhalf uur naar Flores. Als we hier aankomen loopt er geheel onverwachts een groep lokale missen door de straat. als ik daar een foto van wil maken blijken ze zo goed in hun rol te zitten dat ze spontaan gaan poseren. Een leuk fotomoment. Het was de bedoeling in Flores te gaan lunchen en er inkopen te doen voor het ontbijt morgenochtend. Maar omdat in het centrum veel winkels gesloten zijn, rijden we na de lunch naar een grote supermarkt een eindje buiten het centrum. Na hier het ontbijt voor morgenochtend geregeld te hebben rijden we door naar onze loge's in Tikal. Deze lodge's liggen aan de rand van het park op loopafstand van de ruïnes. Als we met de bus het park inrijden valt mij op de weg naar de lodge's de verkeersborden op waarmee het verkeer gewaarschuwd wordt voor allerlei (overstekende) dieren. vooral het soort dieren waarvoor gewaarschuwd wordt valt mij op. Een soort kalkoen, poema's, iets wat er op het bord uitziet als een grote rat en (natuurlijk) herten. Iets over vieren zijn we bij onze lodge's. In principe is er nog voldoende tijd om nog even naar een paar ruïnes te lopen, maar omdat het inmiddels weer is gaan regenen besluit ik dat niet te doen. In plaats daarvan werk ik mijn dagboek bij, lees wat en hoop dat Chac (de regengod van de Maya's) ons morgen beter gezind is.