Kampie.info
Reisverslag Ruta Maya
(Mexico, Guatemala, Honduras en Belize)
Week 4 (Guatemala, Belize, Mexico)
Van 12 december 2009 tot en met 10 januari 2010 heb ik een 30-daagse rondreis door Mexico, Guatemala, Honduras en Belize gemaakt. Een reis die ook wel bekend staat de als Maya route.Deze reis heb ik geboekt bij Sawadee in Amsterdam. Op deze pagina staat een verslag de vierde week van deze reis
|
Zondag 3 januari 2010 - Ruïnes en apen kijken in Tikal
 Tikal: uitzicht vanaf tempel 4 |
Al ver voor zonsopkomst is een deel van de groep naar tempel IV gelopen om vanaf de top van de tempel de zon op te zien komen en de jungle tot leven te zien en horen komen. Omdat het gisteren regende en ik geen zin had in de regen bovenop de tempel te gaan zitten wachten totdat het licht wordt, heb ik besloten om zes uur naar dezelfde termpel IV te gaan. Samen met een aantal andere groepsleden loop ik het stuk naar de tempel in zo'n hoog tempo dat we al om kwart over zes bovenop tempel IV zitten. Het is dan net licht geworden. Bovenop de tempel treffen we de groepsleden die een uur voor ons naar tempel IV zijn gegaan en vanaf de top van de tempel het langzaam licht hebben zien worden. Een paar jaar geleden zat tempel IV bij zonsopkomst vol met toertisten. Vandaag zat er maar een klein groepje. Dit kan te maken hebben met de kans op regen, maar waarschijnlijker is het dat het komt door de veranderde regels. Als je tegenwoordig voor zes uur de site op wilt, dan ben je verplicht een gids te nemen en moet je extra entreegeld betalen. Hoewel de groepsgenoten die al in het donker naar boven zijn gegaan allemaal enthousiast zijn, heb ik persoonlijk toch geen spijt van mijn keuze later te gaan.
 Tikal |
Na een tijdje vanaf tempel IV de omgeving bewonderd te hebben, verlaten we de tempel en dalen we weer af naar 'de begane grond'. Samen met een lokale gids lopen we in ongeveer drieëneenhalf uur via een aantal andere tempels en andere bezienswaardigheden op het complex naar het centrale plein. Ik geniet. Niet alleen van de mooie oude Maya tempels, maar zeker ook van de mooie omgeving. En dan vooral van de dieren die ik zie. Toekans, papagaaien, slingerapen, een grey fox en nog veel meel dieren kruisen mijn pad. De rondleiding van de gids eindigt op het Gran Plaza. Nadat de gids ons heeft verlaten hebben we nog de rest van de dag om de site op eigen gelegenheid te verkennen. Met klein groepje wandel ik de rest van de ochtend over de site. Soms meer glijdend dan lopend want door de regen gisteren is de kalkstenen ondergrond nog steeds vochtig en daardoor erg glad. Één keer kan ik mijn balans niet bewaren en ga ik hard onderuit waarbij mijn enkel dubbel klapt. Gelukkig valt de schade mee en kan ik verder lopen (al zal mijn enkel nog wel een paar dagen gevoelig blijven). Aan het begin van de middag ga ik samen met twee groepsgenoten lunchen in een restaurant net buiten het park. Na een goede lunch en de nodige glazen verse jus d'orange gaan we terug naar de site. Maar niet na eerst nog even langs een krokodillenvijver te lopen, maar veel meer dan de kop van een klein krokodilletje zien we niet. Als we weer in het park zijn lopen we naar de enigzins afgelegen gelegen tempel VI. Onderweg komen we nauwelijks andere toeristen tegen. Wel kruist een grote groep neusbeertjes ons pad. Of beter gezegd, wij kruisen hun pad. Heel leuk de diertjes te zien rondscharrelen op zoek naar eten waarbij ze een knorrend geluid maken. Via tempel VI en 'groep G' lopen we naar het Grand Plaza. Hier gaan we naar de top van tempel II (de tempel van de maskers) om te genieten van het mooie licht van de ondergaande zon op de tegenover tempel II gelegen tempel I (de tempel van de Grote Jaguar). Nadat de zon onder is gegaan dalen we de trappen van tempel II weer af om naar de uitgang van het park te lopen. Een parkwachter komt naar ons toe en zegt dat wij voor slechts vijftig quetzales per persoon nog twee uur in het park mogen blijven om naar de apen te luisteren. We slaan zijn aanbod af. Hij zal vandaag dus niet met een extraatje thuis komen. 's Avonds val ik in slaap bij het geluid van zingende krekels en een brommende aggregaat.
Maandag 4 januari 2010 - van Tikal (Guatemala) met bus en speedboot naar Caye Caulker (Belize)
Voor de tweede keer tijdens deze vakantie wordt ik gewekt door een brulaap. Het blijft een indrukwekkend geluid. Maar even later is hij weer stil en slaap ik weer verder om even later gewekt te worden door mijn reiswekker. Vandaag zullen we Guatemala verlaten om naar het vierde land te gaan dat wij tijdens deze rondreis aan zullen doen, Belize. Bij de grensovergang tussen Guatemala en Belize gebeurd iets geks. Voor het eerst deze vakantie moet bij een grensovergang onze bagage de bus uit. Dat wil zeggen, de grote tassen en rugzakken. Dagrugzakjes en andere kleine bagage mag wel in de bus blijven. We lopen naar de douane. Klaar voor een grondige controle van onze tassen. Maar zie, geen enkele tas of rugzak hoeft open gemaakt te worden en de bus wordt al helemaal niet gecontroleerd. Welcome to Belize, need a taxi?
 Speedboot van Belize City naar Caye Caulker |
Met de bus rijden we verder naar Belize City waar we rond twee uur 's middags aankomen. Tijd om afscheid te nemen van Mario, de chauffeur die ons door Guatemala, Honduras en vandaag dus een klein stukje Belize heeft gereden. Mario terug naar huis. En wij? Wij nemen de boot naar Caye Caulker. En niet zo maar een boot. Nee een snelle speedboot die waarmee we in minder dan een uur naar Caye Caulker varen waar we een paar dagen zullen blijven. Zoals al aangekondigd door Caroline is Caye Caulker in geen enkel opzicht te vergelijken met de gebieden waar we tot nu toe zijn geweest. De mensen zien er anders uit (zo'n 60% van de bevolking is negroïde of gedeeltelijk negroïde en noemt zichzelf Creool), men spreekt er een andere Taal (Engels in plaats van Spaans) en er heerst een heerlijke 'don't worry be happy' sfeer. Go slow! Wat echter ook anders in dan in de plaatsen waar we toe nu toe zijn geweest zijn de prijzen. Die liggen hier gemiddeld veel hoger.
Dinsdag 5 januari 2010 - "going slow" op Caye Caulker
 |
Na een goed ontbijt bij Amor y Café wandel ik 's ochtend wat over het noordelijke, bewoonde gedeelte van het eiland. En dan niet alleen door 'de betere buurten'. Tijdens de wandeling kom ik o.a. langs de elektriciteitscentrale van het eiland. Een centrale die nog in aanbouw is. Naast de in aanbouw zijnde centrale staan twee grote opleggers met dieselaggregaten waarmee nu stroom voor het eiland wordt opgewekt. Even later bevind ik mij aan de rand van het vliegveld van Caye Caulker. Één start- en landingsbaan en één klein gebouwtje. Maar toch, in de korte tijd dat ik er sta te kijken landen er drie vlieguigen. Aan het eind van de ochtend drink ik iets in een van de vele tentjes aan 'de hoofdstraat'. Als ik daar aan het begin van van de middag net weg ga, kom ik een paar groepsgenoten tegen die net willen gaan lunchen. Ik sluit me bij hen aan om gezellig samen te gaan luchten. Om half een gaan we op een terrasje aan een tafeltje zitten. De rest moet zich om half twee ergens zijn om te gaan snorkelen of duiken, dus tijd genoeg. Zou je zeggen. Maar ja, dit is Belize. Go slow Belize. En dus aat alles hier in een iets rustiger tempo dan wij gewend zijn. Iets voor half twee krijgen wij ons eten. De rest werkt het snel naar binnen en geeft mij geld voor de rekening. Even later zit ik in mijn eentje aan tafel te genieten van mijn club sandwich.
Na de lunch wandel ik naar het zuidelijke deel van het eiland. Over een pad dat aan de oostkant van het eiland vlak langs de zee loop ik naar de zuidpunt van het eiland. Ik hoop over een pad aan langs de westkust van het eiland terug te kunnen lopen, maar ik strand op de drassige ondergrond midden in een mangrove bos. Ik loop dus maar over hetzelfde pas terug naar de bewoonde wereld. Vlak voor het vliegveld is er dan toch een pad naar de westelijke kant van het eiland. Hier probeer ik tussen de huisjes door de kustlijn de volgen. Maar keer op keer loop ik mij vast op een van de vele doorlopende weggetjes. Toch is het wel een leuke wandeling en zie ik veel van het eiland. Ik eindig mijn wandeling over het eiland, hoe kan het ook anders, in de hoofdstraat. Aan het eind van de middag nestel ik mij in een van de standstoelen bij het hotel en geef mij over aan het tempo van het eiland. Go slow.
Woensdag 6 januari 2010 - snorkelen, zonnen en relaxen
 Snorkelen in Belize |
Na gisteren in mijn eentje het eiland bekeken te hebben, ga ik vandaag met de groep mee om het rif te gaan verkennen. We hebben met z'n allen een dagtrip op een zeilboot geboekt waarmee we naar een aantal plekken zullen varer om daar te gaan snorkelen, maar omdat we op de heenweg de wind pal tegen hebben wordt de motor aangezet. Tijdens de eerste snorkelstop blijkt helaas dat er sinds 1995 in Egypte nog niets is veranderd en snorkelen nog steeds niet iets voor mij is. Na de eerste snorkelstop besluit ik, net als een groepsgenote die ook geen talent voor snorkelen blijkt te hebben, de rest van de dag heerlijk relaxed aan boort van de boot door te brengen. Samen vervelen we ons geen moment en zijn elke keer verrast als de rest van de groep al weer aan boord klimt. Na de laatste snorkelstop worden de zeilen gehezen en zeilen we terug naar Caye Caulker. Doordat het maar zachtjes waait gaat dat op een manier die bij het eiland past. Slow. Tijdens het zeilen informeert een groepsgenoot hoe lang het nog duurt tot de volgende plasstop. Als hij te horen krijgt dat er onderweg geen tussenstops gepland zijn en dat het nog wel even duurt voordat we terug zijn op Caye Caulker bedenkt hij zich geen moment en springt voor de ogen van de verbaasde bemanning overboord. Als hij weer, iets lichter, aan boord is blijkt dat er wel meer behoefte is aan een plasstop. De bemanning besluit daarop naar een nabij gelegen eilandje te varen. Daar aangekomen blijkt het water bij de steiger te ondiep voor onze boot en lopen we een paar meter van de steiger aan de grond. Er zit voor hen die nodig moeten weinig anders op dan over boord te springen. Hierna zeilen we verder naar Caye Caulker waar we aan het eind van de middag aankomen.
Donderdag 7 januari 2010 - van Caye Caulker (Belize) naar Akumal (Mexico)
Als ik 's nachts even wakker ben hoor ik dat het geluid van de door de wind schurende palmbladeren op het dak heeft plaatsgemaakt voor het geluid van op het dak vallende regendruppels. Als ik om half zes opsta is het zo goed als droog. Ik loop naar Amor y Café om daar nog snel even te ontbijten om daarna met de boot van half acht terug te varen naar Belize City. Tegen de tijd dat we met z'n allen naar de boot toe lopen is het weer gaan regenen. Ik ben benieuwd of we met dezelfde open speedboot zullen gaan als op de heenweg. In dat geval zal het niet uitmaken waar je ergens op de boot gaat zitten en zullen we allemaal nat worden. Maar we hebben een andere boot. Net zo snel, maar overkapt. Wat op zich ook geen pretje is omdat het al snel warm benauwd wordt in de volle en slecht geventileerde ruimte. Na een uurtje varen zijn we terug in Belize City. Hier staat Caspar, onze chauffeur in de eerste week, op ons te wachten. Vanuit Belize City rijden we naar de grens met Mexico waar we rond het middaguur aankomen. Na hier eerst even betaald te hebben om Belize uit te mogen moeten er formulieren ingevuld worden om Mexico in te mogen. Een paar dollars armer en een stempel in mijn paspoort rijker loop ik even later Mexico in.
 Uizicht vanaf het dakterras van het hotel tussen Akumal en Tulum |
Caspar en de bus zijn de grens inmiddels ook gepasseerd. We stappen weer in en rijden verder in de richting van Akumal. Over een goede weg leggen we vandaag heel wat kilometers af. Onderweg stoppen we een paar keer om even de benen te strekken of om te lunchen. Aan het eind van de middag komen we aan bij het hotel waar we de laatste twee nachten van deze rondreis zullen slapen. Voor mij persoonlijk is het hotel een kleine teleurstelling. Daar waar ik had gehoopt op een mooi hotelletje in het centrum van een leuk dorp(je), is het hotel wel mooi maar ontbreekt het dorp. Het hotel blijkt tussen de dorpen Akumal en Tulum in te liggen. Eventjes het dorp inlopen is er dus niet bij. Wel ligt het hotel aan zee zodat je er heerlijk kunt zwemmen en snorkelen. Maar ja, dat is niet echt mijn ding en zeker niet de manier waarop ik (na een paar dagen Caye Caulker) gehoopt had de laatste dagen in Mexico door te brengen.
's Avonds eten we met z'n allen op het strand bij het hotel. Om de kok in staat te stellen alles op tijd klaar te hebben, hebben we vlak na aankomst onze bestelling al doorgegeven. Alleen had de kok niet door dat sommige papiertjes aan twee kanten beschreven waren waardoor hij te weinig gerechten heeft bereid. De kok verdwijnt weer in de keuken om de laatste bestellingen klaar te maken, waaronder de door mij bestelde vis. Als even later mijn vis wordt opgediend blijkt deze best goed te smaken, maar is het zo'n kleine portie dat er zeker geen sprake is van een maagvullende maaltijd. Gelukkig heb ik nog wat mueslirepen in mijn tas.
Vrijdag 8 januari 2010 - met een collectivo naar Tulum
 Tulum, de enige overgebleven direct aan zee gelegen Maya stad |
Normaal gesproken kun je in het hotel waar we nu zitten 's ochtends vanaf acht uur ontbijten. Maar omdat we met een aantal mensen vanmorgen al vroeg naar de site in Tulum willen gaan, heeft Caroline geregeld dat we vanmorgen al om zeven uur kunnen ontbijten. Daarvoor moesten we gisterenavond onze bestelling voor vanmorgen al doorgeven. Maar ja, dit is Mexico. En dus is om zeven uur ons ontbijt nog niet klaar. En ook krijgen een paar groepsgenoten te horen dat zij iets anders moeten bestellen omdat het door hen bestelde gerecht vandaag niet geserveerd wordt. Als uiteindelijk iedereen heeft ontbeten wandelen we naar de openbare weg. Hier houden we een collectivo (kleine busjes zie tussen plaatsen rijden) aan om naar Tulum te gaan. Bij de afslag naar de site even voor het dorp stappen we uit (ook een voordeel van de collectivo's, ze stoppen op elke gewenste plek langs op de route) en wandelen we verder naar de site. Hoewel het ons niet gelukt is om al om acht uur 's op de site te zijn, is het als wij er om half negen arriveren nog steeds erg rustig. De dagjesmensen uit Playa del Carmen zijn duidelijk nog niet gearriveerd. We bekijken de site die vooral mooi is door zijn ligging aan zee. Er is op de site zelfs een klein strandje waar we eventjes gaan liggen. We blijven daar totdat de grote groep 'bak en braad toeristen' uit Playa del Carmen op de site aankomen en het erg druk wordt op de site. We wandelen terug naar de weg en houden een collectivo aan waarmee we naar Tulum rijden. Hier zoeken we een leuk tentje om te gaan lunchen. Ik bestel hier een 'fish filet à la Maya'. Visfilet met kruiden, ui en paprika in aluminiumfolie klaargestoomd in de oven. Erg lekker! Na de lunch wandel ik in mijn eentje wat door Tulum.
 |
Ik maak wat foto's, wip even binnen bij een internetcafé, een koop in een supermarktje wat eten voor de volgende dag (ontbijt en lunch). Hierna wil ik terug naar het hotel en dus ga ik langs de weg staaan om een collectivo aan te houden. Er komt een busje aanrijden. Op de voorruit staan wel een paar plaatsnamen, maar niet het woord 'collectivo'. Ik twijfel dan ook of dit wel een collectivo is, maar als de chauffeur met de lichten knippert steek ik toch mijn hand op. Het busje stopt en de deur gaat open. Direct achter de chauffeur bevinden zich zes stoelen voor passagiers waarvan er twee bezet zijn. Verder bestaat de bus uit een vlakke laadvloer die gevuld is met vrachtautobanden. Ik vertel de chauffeur waar ik naar toe wil, maar hij blijkt het hotel niet te kennen. Een van de passagiers blijkt het wel te kennen en vertelt de chauffeur waar het hotel ligt. De chauffeur gebaart dat ik ik kan gaan zitten en rijdt verder. Ik ga op een stoel aan het gangpad vlak voor de lading banden zitten. Een van de banden staat half in het middenpad en rolt elke keer als de chauffeur afremt een stuk naar voren om vervolgens weer naar achteren te rollen als de bus weer optrekt. Omdat ik niet overtuigd ben van het feit dat de chauffeur goed begrepen heeft waar ik naar toe wil hou ik de weg goed in de gaten. En dat blijkt niet onverstandig als we de weg naar het hotel voorbij rijden. Ik geef aan er hier uit te willen waarna de chauffeur een paar honderd meter verder alsnog stopt.
's Avonds gaan we voor de laatste keer met de hele groep uit eten. Met een aantal collectivo's zullen we naar Tulum rijden. Al snel stopt de eerste. Samen met een paar groepsgenoten stap ik. De collectivo rijdt verder in de richting van Tulum. Dat wil zeggen een klein stukje verder naar Tulum. Bij de eerst volgende gelegenheid draait de chauffeur en rijdt terug in de richting van Akumal om een paar mensen af te zetten bij een ressort aan de kant van de weg. En verder rijden we in de richting van .......... Akumal. Pas als er vlak voor Akumal opnieuw een paar mensen zijn uitgestaptwordt er opnieuw gedraaid en rijden we weer in de richting van Tulum. Maar opnieuw volgen we niet de kortste route. Een eindje voor Tulum verlaten we de 'snelweg' om ergens een paar mensen uit en in te laten stappen. Maar dan gaan we toch eindelijk naar Tulum. Vlak voor het Argentijnse restaurant waar Caroline een tafel heeft gereserveerd stappen we uit. Mijn mega biefstuk (te vergelijken met tempel V in Tikal) met pepersaus smaakt voortreffelijk. Na het eten rijden we met de inmiddels bekende collectivo's terug naar het hotel. Hier hebben we nog voldoende drank en lekkers om er een gezellige avond van de maken.
Zaterdag 9 januari 2010 - terug naar Cancún
Om kwart over zes 's ochtends ben ik al klaarwakker. Een mooi moment om even op het balkon te gaan zitten en het boek 'Naar het wetteloze hart van Mexico' uit te lezen. Maar als ik de deur naar het balkon open zie ik dat het buiten regent. Met mijn boek kruip ik weer in bed. Als ik het boek even later uitgelezen heb, pak ik voor de laatste keer deze vakantie mijn tas is en eet ik de gisteren gekochte broodjes op. De rest van de ochtend blijft het afwisselend harder of zachtjes regenen. In plaats van de strandwandeling die ik voor vanmorgen in gedachten had, breng ik de ochtend in het hotel door. Op twaalf uur moet ik uitchecken. Ik zet mijn bagage op de kamer van Caroline en ga met de rest van de groep op het terras voor een van de kamers zitten. Om kwart voor twee arriveert Caspar met zijn bus bij het hotel om ons naar het vliegveld te brengen. We besluiten niet langer te wachten, maar direct naar het vliegveld in Cancún te gaan. Achteraf geen verkeerde beslissing. als gevolg van een aantal ernstige verkeersongelukken (regen?) staan er meerdere files waardoor de rit naar Cancún langer duurt dan vooraf gedacht. Maar doordat we vroeg zijn vertrokken zijn we nog steeds royaal op tijd op het vliegveld. Naafscheid genomen te hebben van twee groepsgenoten die nog een de langer blijven, loop ik naar de incheckbalie. We blijken zo vroeg te zijn dat deze nog niet geopend is. Als de balie even later opengaat sta ik geef ik mijn paspoort, e-ticket en de bevestiging van de door mij gereserveerde stoel bij de nooduitgang, stoel 24B. Tot mijn verbazing krijg ik echter te horen dat deze reservering onbekend is en dat er geen geen plaats bij een nooduitgang meer vrij is. Wat ik ook probeer, het lukt mij niet een plek bij de nooduitgang te krijgen. Keer op keer krijg ik te horen dat 'er in Amsterdam een fout gemaakt is'. Er wordt mij geadviseerd bij het aan boord gaan te proberen alsnog een plaats met meer beenruimte te regelen. Aangezien ik weinig andere keuzes heb, besluit ik dat dan maar te proberen. Als ik mijn stapkaart afgeef bij het boarden wordt ik uit de rij gehaald en krijg ik te horen dat ik moet wachten en dat ik een nieuwe instapkaart zal krijgen. Een groepsgenote die in het vliegtuig direct achter mij zou zitten krijgt hetzelfde te horen. Samen wachten we geduldig op wat gaat komen. Dan zie ik een vrouw aan komen lopen die ik herken van de incheckbalie. Zij heeft twee nieuwe instapkaarten in haar hand. Stoel 24A en 24B. Stoelen bij de nooduitgang. Het blijkt dus alsnog geregeld te zijn. De mensen die hier eerst zouden zitten hadden er niet voor bijbetaald, iets wat ik wel had gedaan, en dus had ik meer recht op deze stoel. Omdat de mensen die eerst stoel 24A en B hadden graag vlak bij elkaar wilden zitten heeft mijn groepsgenote geluk. Ook zij krijgt nu een stoel bij de nooduitgang. Met een vertraging van zo'n 20 minuten vertrekken we even later uit Cancún. De piloot meldt dat we deze tijd wel weer in zullen lopen omdat we een stevige wind in de rug zullen hebben. Nu maar hopen dat we morgen op Schiphol kunnen landen. Vandaag waren in Europa meerdere vliegvelden gesloten in verband met het winterse weer.
Zondag 10 januari 2010 - een turbulente vlucht naar Nederland
Na een nachtvlucht met veel turbulentie landen we rond elf uur op Schiphol. Als ik bij de bagegeband kom zie ik in de aankomsthal een paar bekende gezichten. Nadat ik mijn tas van de band heb gepakt neem ik afscheid van de groep en loop de aankomst hal in waar ik verwelkomd wordt door mijn vrienden. Samen drinken we eerst nog een cappuccino (model soepkom) waarna we beginnen aan wat voor mij de laatste etappe van deze vakantie is, de autorit naar Zwolle. Onderweg zie ik een wit en winters Hollands landschap, maar ik heb pas echt door hoeveel sneeuw er is gevallen als ik het dikke pak sneeuw in mijn achtertuin zie. Ik zet de thermostaat en graadje hoger en nestel mij met een kop warme chocolademelk op de bank. Het nagenieten kan beginnen.