Kampie.info
Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)
Memphis
Deze in 1819 gestichte stad is vernoemd naar de gelijknamige oud-Egyptische stad op de westelijke oever van de Nijl. Memphis is de grootste stad van de Amerikaanse staat Tennessee, maar het is niet de hoofdstad van Tennessee. Dat is Nashville.
Memphis ligt aan de Mississippi in het uiterste zuidwesten van Tennessee. De stad wordt door velen gezien als een van de belangrijkste muzieksteden van de wereld. Dit heeft te maken met het feit dat er vele muziekstijlen zijn ontstaan waaronder de rock-'n-roll. Ook speelt de blues er een belangrijke rol.
En ander feit waarom Memphis bekend staat is de moord op Martin Luther King. Op het balkon van het Lorraine Motel in Memphis werd deze baptistendominee, politiek leider en een van de prominentste leden van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging King doodgeschoten. Het motel is nu een burgerrechtenmuseum.
|
Woensdag 4 september 2019
 Toegangskaartje voor Graceland |
Ik begin deze dag met een bezoek aan Graceland, het in 1939 gebouwde herenhuis waar Elvis Presley van 1957 tot zijn dood in 1977 woonde. Na een korte film over de carrière van Elvis wordt ik samen met andere toeristen in een busje van het bezoekerscentrum naar de andere kant van de Elvis Presley boulevard gereden waar het huis staat waar Elvis jarenlang heeft gewoond en waar hij in de tuin begraven is. Met een tablet om mijn nek gehangen en Nederlands gesproken teksten wordt ik door het huis en de bijgebouwen geloodst. De tour eindigt bij de graven van Elvis en een paar naaste familieleden. Vlak voor mij lopen twee vrouwen.
 Vrouwen herdenken hun moeder uit bij het graf van Elvis |
Op het moment dat deze vrouwen bij het graf van Elvis beginnen te huilen moet ik denken aan een collega die voorafgaand aan deze reis tegen mij zei dat sommige fans bij het graf van Elvis beginnen te huilen alsof ze er op dat moment pas achter komen dat hij is overleden. Maar ik heb het idee dat hier iets anders aan de hand is en hou gepaste afstand tot de vrouwen die inmiddels op hun hurken bij het graf van Elvis zitten. Dan gaat de handtas van een van de vrouwen open en pakt ze een klein potje waar ze de dop van af draait. Vervolgens strooien de vrouwen de inhoud van het potje, een grijs poeder, uit bij het graf. Vanaf een afstandje maak ik een paar foto's. Later knoop ik een gesprekje aan met de vrouwen en hoor ik dat ze net een deel van de as van hun onlangs overleden moeder bij het graf van Elvis hebben uitgestrooid. Hun moeder was groot Elvis fan maar was er nooit aan toegekomen om naar Graceland te gaan. Op haar sterfbed hebben de zussen hun moeder beloofd dat zij haar as uit zouden strooien bij het graf van Elvis. Een belofte die zij vandaag zijn nagekomen. Een van de vrouwen geeft mij haar e-mailadres en na de vakantie mail ik haar de foto's die ik heb gemaakt. Hierop ontvang ik een leuke maar ook emotionele bedankmail. Weer terug bij het bezoekerscentrum loop ik niet een tijdje rond in de enorme expositieruimtes waar onder ander de beroemde pakken waarin Elvis optrad te zien zijn maar ook de auto's en motoren die hij bezat en zelfs een oude John Deere tractor. Tot slot bekijk ik de twee vliegtuigen die Elvis had.
 Stax Museum of American Soul Music |
Na het bezoek aan Graceland blijf ik in de muzieksfeer en rij ik naar het Stax Museum of American Soul Music. Voordat ik deze reis ging maken zei de naam Stax mij niets. In het boek USA Delta Blues Trails las ik over dit legendarische platenlabel. Opgericht door twee blanke Amerikanen (Jim Stewart en Estelle Stewart) werden er voornamelijk African-American-platen gemaakt. Het label bracht Southern soul-, Memphis soul-, gospel-, funk-, jazz- en bluesplaten uit. Stax Records was de thuishaven van artiesten als Otis Redding, Isaac Hayes, Booker T. & The MG’s, Rufus Thomas en Wilson Pickett. Ik ging naar muziek opgenomen in de Stax studio luisteren en kwam er achter dat ik veel van de nummers ken maar nooit wist dat die nummers opgenomen waren in deze legendarische studio in Memphis. In het Stax Museum is dan ook niet alleen veel te zien, maar ook te horen. En ik ben niet de enige die daarvan geniet. Een Afro-Amerikaanse man vertelt enthousiast aan zijn Latijns-Amerikaanse vrouw over de tijd dat hij in clubs op deze muziek danste. Ik moet lachen om zijn enthousiasme en we praten kort met elkaar over de leuke herinneringen die hier in het Stax Museum bij de man opkomen. Als ik even later het museum uitloop ben ik twee Cd's rijker.
 National Museum of Civil Rights |
Dan is het tijd voor heel iets anders. Gisteren stond ik bij het National Museum of Civil Rights voor een dichte deur, maar vandaag is het museum, gevestigd in het Lorraine Motel waar op vier april 1968 Martin Luther King werd doodgeschoten, gelukkig wel open. Het museum is gewijd aan de strijd van Afro-Amerikanen voor gelijkheid. De eerste hal is volledig gewijd aan de slavenhandel. Op een op de vloer getekende wereldkaart staan de routes aangegeven waarover slaven vervoerd werden. Als ik deze ruimte binnenkom zie ik direct het echtpaar dat ik waarmee ik even geleden in het Stax Museum heb gesproken. De man wijst op de wereldkaart aan waar zijn voorouders vandaan kwamen en waar ze naar toe vervoerd zijn. De vrolijke lach van de man is vervangen door een serieuze blik. Opnieuw raak ik met de man in gesprek. Hij vertelt mij dat hij eerst niet naar dit museum had willen gaan maar dat zijn vrouw het graag wilde zien en hem overhaalde om mee te gaan. Ook verteld hij mij over de overgrootmoeder die nog een slavernij leefde en over de vormen van discriminatie waar hij in zijn jeugd mee te maken had. Het geeft het bezoek aan dit museum voor mij een extra dimensie. De looproute door het museum eindig bij de kamer waarin Martin Luther King de nacht voordat hij werd vermoord heeft geslapen. Dit is ook het meest recent feit dat in het museum aan bod komt. Met een somber gevoel loop ik even later naar buiten. Somber omdat je voor mijn gevoel nog net zo'n groot museum er naast kunt zetten als je het hebt over gelijke behandeling vanaf tot op de dag van vandaag en de Black Lives Matter beweging.
Ik rij rij terug naar het hotel om, na met op mijn kamer even opgefrist te hebben, direct weer de stad in te gaan. Maar dit keer te voet. Lopend naar de stad valt mijn oog op een stadsbus met een fietsendrager aan de voorkant. Iets wat we zelfs in het fietsgekke Nederland niet kennen. In New Orleans had ik ook al bussen gezien met fietsendrager voor twee fietsen aan de voorkant. Hier zie ik het nu weer en ook later deze reis zal ik nog een aantal keren stadsbussen met fietsendrager zien. In slechts een enkel geval staat er een fiets op.
In Beale Street is het gezellig druk en lijkt motor rijdend Memphis aan het eind van een werkdag bij elkaar te komen in deze beroemde uitgaansstraat. Aan beide kant van de straat staan lange rijen motoren langs de stoep. De enig nog 'mooier' gemaakt dan de ander. Dat wil zeggen, als het je smaak is. Persoonlijk hou ik meer van een motor zonder al te veel opsmuk. Daar denken de motorrijders die hier vol trots hun motor aan andere motorrijders en het voorbij lopende publiek tonen duidelijk anders over. Vooral verlichte motorblokken schijnen in de mode te zijn. Het zijn niet alleen de traditionele mannelijke, zwaar getatoeëerde mannen die trots naast hun motor staan. Er is ook een grote groep, eveneens zwaar getatoeëerde, vrouwen die zich "Women on metal" noemen te pronken naast hun motoren.
Terug in het hotel drink ik nog een biertje aan de bar waar ik een praatje maak met een aangeschoten zakenman en een paar stewardessen van Delta Airlines die tussen twee vluchten in in dit hotel overnachten.
Vandaag gereden afstand: |
Hotel: Crowne Plaza Memphis Downtown 300 North Second Street Memphis |