Kampie.info

Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)



Natchez - Greenville

Het gebied dat nu South Carolina heet, werd oorspronkelijk bevolkt door inheemse stammen als de Cherokee en de Catawba. De Spanjaarden waren de eerste Europeanen die het gebied bezochten. In 1521 verkenden zij het gebied rond Winyah Bay (in het tegenwoordige Georgetown County). De koloniale geschiedenis van de staat begint in 1621, toen koning Karel I van Engeland de Province of Carolina stichtte, een gebied ten zuiden van de al eerder gestichte Kolonie Virginia en dat grofweg de hedendaagse staten North Carolina, Tennessee en South Carolina omvat.

South Carolina was één van de Dertien koloniën die eind 18de eeuw in opstand kwamen tegen de Engelse overheersing, tijdens de Amerikaanse Revolutie. South Carolina was de eerste die zich onafhankelijk verklaarden van de Britten. In 1776 wist de stad Charleston een aanval van een Britse vloot af te slaan, vanaf een fort gebouwd van palmetto hout op een eiland voor de haven. In 1788 werd South Carolina de 8e staat van de Verenigde Staten. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog vonden ongeveer een derde van alle gevechten plaats in deze staat. Na de onafhankelijkheid nam de bevolking snel toe en werd katoen het belangrijkste agrarische product. Hierbij werden grote aantallen tot slaaf gemeenten ingezet. De zorgde voor welvaart, maar wel met een scheve verdeling van de rijkdom. South Carolina, waar zich relatief veel slaven bevonden, stond tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog aan de kant van de Confederatie. Het was op 20 december 1860 de eerste staat die zich afscheidde. Bij Fort Sumter vonden in april 1861 de eerste gevechten in die oorlog plaats. In 1864 vond voor de kust van Charleston de eerste aanval ooit met een onderzeeboot plaats in een poging van de Geconfedereerden om een Blokkade te doorbreken. De aanval lukte maar onderzeeboot, de Hunley zonk.


Links naar aanvullende informatie:

Boekenlijst

ESTA

Foto's

Tioga Tours

Maandag 2 september 2019


Port Gibson: Claiborne County Courthouse

Voordat ik ga ontbijten blader ik wat in de reisbeschrijving die door Tioga Tours is gemaakt. Ik lees over Port Gibson, een dorpje tussen Natchez en Vicksburg en over de Windsor Ruins in die plaats. Dat lijkt me wel wat. Bij mijn vertrek ui Natchez laat ik mij door de app 'Offline maps & navigation' naar Port Gibson loodsen. Na een hele mooie rit over een mooie weg op een paar plekken met grazende reeën in de berm ben ik een uur later op de plek waar de app mij naartoe heeft gestuurd. Een plek midden in een bos. Waar is het dorp? Gelukkig weet Maps.me het antwoord en ben ik een half uur later alsnog in Port Gibson. Ik sta nog naast de auto te bedenken waar ik naar toe zal lopen als er een andere auto stopt. De man achter het stuur vraagt me of hij mij kan helpen. Als ik hem vertel dat ik Port Gibson wil gaan verkennen heeft hij een aantal tips voor mij. Hij raadt mij onder ander aan om bij de katholieke kerk naar binnen te gaan. De man heeft volgens de man blauwe ramen waardoor het licht in de kerk erg mooi is. Maar de man, met Ierse voorouders, tempert ook direct mijn verwachtingen door te zeggen dat hij niet zeker weet of de kerk vandaag open is. Het is de eerste maandag in september en in de Verenigde Staten is dat een feestdag; Labour Day.

Na een tijdje door Port Gibson gelopen te hebben (de katholieke kerk is dicht) stap ik weer in de auto en ga op weg naar de Windsor Ruins. Opnieuw een rit over een mooie weg door een schitterende omgeving. Er zijn een paar andere bezoekers. Met twee van hen, een echtpaar, praat ik een tijdje over Amerikaanse politiek en het feit dat democraten en republikeinen elkaar niets gunnen waardoor er geen sprake meer is van vernieuwing op welke manier dan ook. Zij vragen mij hoe de politieke situatie in Nederland is. Ik vertel hen dat er meer dan tien partijen in de tweede kamer zitten en dat Nederlandse politici niet anders weten dan dat er met andere partijen samengewerkt moet worden. Na dit leuke gesprek stap ik weer in de auto om naar Vicksburg te rijden. Dan kom ik er achter dat ik de volgorde waarin ik vandaag plekken aandoe niet slim het gepland. De route naar Vicksburg gaat namelijk via Port Gibson. De plek waar ik eerder op de dag vanuit Natchez naartoe gereden ben.


Vicksburg National Military Park

In Vicksburg zij in naar het Vicksburg National Military Park. Het is bijna twaalf uur als ik daar aankom. Na aankomst ga ik eerst naar het info centrum, waar de shop groter is dan het info gedeelte, om iets meer te weten te komen over de Amerikaanse burgeroorlog. Het info centrum stelt niet veel voor. Het leukste en meest leerzame vind ik een film van circa twintig minuten over de slag bij Vicksburg. Daarna rij ik de 25 kilometer lange route langs historische punten. Waar nu het park ligt, woedde in 1863 een hevige strijd tussen het noordelijke en zuidelijke leger. Het park omvat 1.325 historische monumenten, 32 kilometer historische loopgraven en grondwerken, twee vooroorlogse huizen, 144 geplaatste kanonnen en de gerestaureerde kanonneerboot USS Cairo (gezonken op 12 december 1862 op de Yazoo-rivier). Op moet eerlijk toegeven dat ik weinig wist en weet over de Amerikaanse burgeroorlog. Mijn kennis gaat niet veel verder dan dat ik weet dat het een strijd was tussen noordelijke en zuidelijke staten en dat het afschaffen van de slavernij een van de onderwerpen was waar over gestreden werd. Mij zegt een ritje over dit terrein daarom niet zoveel. Dat geldt duidelijk niet voor een aantal Amerikanen die ik bij de verschillende monumenten spreek.

Ik stop bij een aantal monumenten en op een aantal plekken waar kanonnen in het glooiende landschap staan opgesteld. Elke keer als ik uitstap om foto's te maken laat ik mijn telefoon in de houder achter de voorruit zitten. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen. Op het scherm verschenen waarschuwingen tegen oververhitting. Dit was eerder tijdens deze reis ook al gebeurd. Dit keer wordt de telefoon kennelijk nog warmer dan eerder en schakelt hij zichzelf uit. Na een afkoelingsperiode in de schaduw doet hij het gelukkig weer.

Vanuit Vicksburg rij ik over de US-61 naar het noorden totdat ik bij Rolling Fork ben. Hier neem ik niet de kortste route naar Greenville, maar sla ik linksaf en rij over de MS-14 naar het westen. Na ongeveer tien minuten naar het westen gereden te hebben verlaat ik de MS-14 en neem ik de MS-1 in noordelijke richting. Ik rij daar een agrarische streek met vooral veel akkerbouwbedrijven. En het maakt de boeren niet uit dat het vandaag Labour day is. Met grote tractoren waarvan sommigen met rupsbanden bewerken ze het land. Je ziet ze al van ver door de grote stofwolken achter de mchines. Een deel van de gewassen die hier verbouwd worden zoals aardappelen en mais herken ik. Maar er zijn ook grote akkers met een vergrdoogd uitziend bruin gewas dat met net zelke combines wordt geoogst als graan. 's Avonds op de hotelkamer Google ik wat en kom ik er achter dat het om soja gaat. Ook lees ik dat soja eerst voldoende afgestoreven moet zijn (green groene delen meer) voordat het wordt geoogst. De peulen en zaden moeten voldoende droog zijn (minder dan 20% vocht). Er is dus geen spraker van een mislukte oogst zoals ik eerst dacht toen ik op velden afgestorven soja zag staan.

Aan het eind van de middag ben ik in Greenville. Hier rij ik naar het hotel om in te checken. Bij het inchecken ontstaat verwarring. Er blijken twee kamers voor mij gereserveerd te zijn. Een op mijn geboortenaam, Frederik van der Kamp en een op mijn roepnaam, Erik van der Kamp. De receptioniste vertelt me dat er hier lichtbruin water uit de kraan komt. Dat komt omdat het water is dat uit een eigen bron komt. Volgens haar is het water wel geschikt om te drinken. Als ik even later op de kamer een glas met water vul zie ik dat het water inderdaad een lichtbruine kleur heeft. Ik neem een slok en ontdek dat het water best goed smaakt. In elk geval veel beter dan het sterk gechloreerde water dat in sommige grote steden uit de kraan komt.

In Maps.me zoek ik waar het uitgaansgebied van Greenville zich bevindt. Als ik het niet kan vinden loop ik met mijn tablet in de hand naar de receptie en vraag het de receptioniste. Volgens haar heeft Greenville geen uitgaansgebied. Op mijn vraag waar ik het best kan gaan eten begint ze moeilijk te kijken. Net dat er in Greenville geen goede restaurants zijn, maar het is Labour day. Dat betekent dat veel restaurants gesloten zijn. Zij zoekt even op internet en vindt een goed restaurant dat volgens haar wel open is. Op mijn tablet wijst ze mij aan waar het is. Het lijkt niet moeilijk te vinden. Vlakbij het restaurant zit een grote Walmart met een grote parkeerplaats. En inderdaad. Met behulp van Maps.me rij ik er zo naar toe. Omdat ik het eigenlijk nog wat vroeg vind om te gaan eten loop ik eerst de Walmart in. Hier kijk ik mijn ogen uit. Alles is groot. De winkel, het assortiment, de artikelen zoals mega grote pizza's en een deel van de mensen die er rond lopen. Ik koop een grote fles water en wat mueslirepen. Hierna loop ik naar het restaurant om te gaan eten. Maar helaas. De info op hun site klopte niet en het restaurant is gesloten. Op de deur zit een briefje waarop staat dat het restaurant vanaf 15.00 uur gesloten is in verband met quality time met de familie. Gelukkig zijn de buren wel open.

Na het eten rij ik terug naar het hotel. Als op Labour day zoveel zaken gesloten zijn en de stad geen uitgaansgebied heeft lijkt het mij weinig zinvol om op zoek te gaan naar een leuke kroeg.

Vandaag gereden afstand:
377 kilometer / 234 mijl

Hotel:
Holiday Inn Express & Suites Greenville
3090 Highway 82e
Greenville