Kampie.info
Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)
Houston - Lafayette
Het gebied dat nu de staat Louisiana vormt, werd oorspronkelijk bevolkt door Indianenstammen als de Choctaw. Op verschillende plekken in de Louisiana zijn oude grondwerken met verhoogde terrassen te vinden zoals bij Poverty Point. De eerste Europeanen in het gebied waren de leden van een expeditie geleid door de Spanjaard Pánfilo de Narváez, die in 1528 de monding van de rivier de Mississippi ontdekte. Ongeveer dertien jaar later verkende een expeditie onder leiding van Hernando de Soto het gebied.
De economie van Louisiana was vroeger sterk afhankelijk van slavenarbeid. Toen Abraham Lincoln in 1861 president werd en de slavernij ging afschaffen sloot de staat zich aan bij de Geconfedereerde Staten van Amerika waarna de Amerikaanse Burgeroorlog uitbrak. Louisiana werd al in 1862 ingenomen door de troepen van de Unie vanwege hun strategie om de Mississippirivier te bezetten en zo de Confederatie in tweeën te splitsen.
|
Woensdag 28 augustus 2019
 Restaurant in het Whitehall hotel |
Na een nacht waarin ik erg goed heb geslapen wordt ik vanmorgen twee uur later wakker dan gisteren. Dat wil zeggen dat ik het vier uur is al ik voor het eerst op de wekker kijk. Ik blijf nog een uurtje in het donker liggen, maar slapen doe ik niet meer. Dan doe ik het licht aan en check mijn tijdlijnen op de diverse social media. Veel reacties op mijn post over de eerste dag in de VS. Om kwart over zes ga ik ontbijten in het hotel. Net als eerder lijkt de ober die mijn bestelling op komt nemen beter Spaans te spreken dan Engels. Onderling spreekt het personeel ook geen Engels maar Spaans. Ook opvallend hier is dat het water dat je bij het eten krijgt in glazen potten wordt geschonken die er uitzien als oude jampotten. Doet mij denken aan het personage Leroy Jethro Gibbs die in de Tv-serie NCIS, als hij in de kelder van zijn huis aan zijn boot werkt, whisky drenkt uit glazen potten.
Vandaag staat de eerst reisdag op het programma. Van Houston zal ik naar Lafayette rijden. Volgens Google maps kan dat, als je over de US-90 en de I-10 rijdt, in ongeveer 3,5 uur. Maar dat ben ik niet van plan. Thuis heb ik een alternatieve, een hopelijk veel mooiere route bedacht. Om half acht rij ik weg bij het hotel. Over de I-45 rij ik Houston uit naar het noorden. Even later draai ik de I-10 op en rij over deze Interstate Highway ongeveer een uur naar het oosten. De weg is , in vergelijking met Nederlandse (snel)wegen, slecht onderhouden. En lang de weg ligt af een toe een roadkill en opvallend veel rubber van stuk gereden autobanden. Ook op het wegdek ligt veel rubber. Even later vliegt het zelfs door de lucht en het ik het gevoel dat ik door een 'rubberbui' rij. De boosdoener rijdt schuin voor me. Een pick-up met een aanhanger. Minimaal één band van de aanhanger is stuk. De aanhanger ratelt over de weg en stukken rubber vliegen door de lucht. Ondertussen rijdt de bestuurder door. Heeft hij niets in de gaten (wat ik mij niet voor kan stellen) of stopt hij hier liever niet op de vluchtstrook (waar ik mij van alles bij voor kan stellen).
 Rainbowbridge |
Het is droog en de zon laat zich met enige regelmaat zien. Maar ook staan er donkere, dreigende wolken aan de hemel. Bij de plaats Winnie verlaat ik de I-10 en rij ik verder naar het oosten over deTX-73.Deze weg volg ik tot Port Arthur. Hier draai ik de TX-82 op. Deze weg zal ik tot Lafayette blijven volgen. Net voorbij Port Arthur rij ik over 54 meter hoge Rainbowbridge. Deze in 1938 in gebruik genomen brug is indertijd zo hoog gemaakt omdat de USS Patoka, wat op dat moment het langste schip van de Amerikaanse marina was, onder de brug door moest kunnen varen. De Patoka heeft echter nooit onder de Rainbowbridge door gevaren. Even voorbij de Rainbowbridge stop ik bij het Riverfront park. Hier wil ik foto's maken van de Rainbowbridge. Met net als gisteren beslaat mijn camera op het moment dat ik het uit de tas haal. Eerst de camera dus maar even op temperatuur laten komen. Ik loop wat rond en kijk naar het natte wegdek. Zo te zien heeft het hier net geregend. Dit wordt bevestigde door een man die in zijn auto naar muziek zit te luisteren. De man is bezig om het gras om de parkeerplaats te maaien, maar vindt het daar eigenlijk veel te warm voor. De man voorspelt dat er vandaag nog wel meer regen gaat vallen. En hij zijn voorspelling zal uitkomen. Ik maak een praatje met de man die, wanneer ik hem vertel dat ik die ochtend uit Houston ben vertrokken, een tirade afsteekt over deze stad waar hij zelf ook nog een tijdje heeft gewoond toen hij nog getrouw was met zijn ex-vrouw. Hij beschrijft Houston als 'a city without a soul'. Als ik hem vertel waar ik naar toe ga verbeterd zijn humeur. Het gebied waar ik vandaag door zal rijden vindt hij wel mooi. Enthousiast vertelt hij over de planten en dieren die er voor komen.
Vanaf de parkeerplaats bevestig ik telefonisch mijn deelname aan de swamp tour die ik morgen wil maken. De man die ik aan de telefoon hebt vraagt uit welk land ik kom. Als ik hem vertel dat ik uit Nederland kom begint hij te vertellen over zijn voorouders die in 184 vanuit Drenthe naar Amerika zijn geëmigreerd. Hij vind het leuk om de horen dat ik (zeker volgens Amerikaans normen) niet ver van Drenthe woon. Volgens mij wil de man er wel over praten, maar aangezien ik bel met mijn Nederlandse sim-kaart hou ik het gesprek kort.
 Weg naar de veerpont bij Cameron |
Over de TX-82 rij ik verder in de richting van Cameron. Rechts van de weg kijk ik uit over de golf van Mexico waar ik meerdere olieplatforms in de zee zie liggen.Bij Port Arthur had ik al werven gezien waar dergelijke platforms gebouwd worden. Vlak voor Cameron moet ik met een veerboot een breed kanaal over dat Calcasieu Lake verbindt met de Golf van Mexico. Maar voordat ik de pont oprij stop ik op een parkeerplaats direct naast het kanaal. Ik maak wat foto's en kom in gesprek met een Amerikaanse man die met zijn vrienden een paar dagen gaat vissen. Als hij hoort dat ik uit Nederland komt begint hij te vertellen over zijn in Nederland geboren vriend van de Klundert die zijn achternaam nog steeds op de Nederlandse manier als drie woorden schrijft.
Nadat ik met de auto de pont opgereden ben stap ik uit en kijk naar het water. Ik heb namelijk gelezen dat er hier dolfijnen zwemmen. En ja hoor, het duurt niet lang of ik zie de vin van een dolfijn voorbij komen. Helaas gaan de dolfijnen niet spelen rondom de veerboot tijdens de oversteek. Veel meer dan een paar rugvinnen zie ik niet. Maar toch leuk. Ik had vooraf ook gelezen dat de oversteek één dollar zou kosten. Maar kennelijk was die informatie verouderd. Ik hoef namelijk helemaal niets te betalen.
 |
Aan de andere kant van het kanaal zet ik de auto stil in de berm en denk na over de rest van de dag. Als ik doorrij kan ik rond half drie in Lafayette zijn. Dan kan ik nog naar het Vermillionville Historic Village Lafayette. Een soort openluchtmuseum dat om vier uur sluit en waar ze om drie uur 's middags stoppen met het verkopen van kaartjes. Door een vlak landschap rij ik verder. Langs de weg zie ik borden staan waarmee mensen opgeroepen worden om Michael Hebert te kiezen als hun sheriff. Even verderop staat er een andere naam op vergelijkbare worden. De concurrent of een ander district?
 Verlaten TX-82 |
Lunch sla ik vandaag maar even over. Of beter gezegd, mijn lunch beperkt zich tot het al rijdend eten van een mueslireep. Met de mueslirepen en het water dat ik bij mij heb kom ik, mede dankzij de airco in de auto, de dag wel door. Mijn telefoon heeft meer moeite om de dag goed door te komen. Hangend aan een telefoonhouder direct achter de voorruit begint mijn telefoon te waarschuwen voor oververhitting. De auto geeft aan dat het op dat moment 95 °F is (35 °C). Ik stel de airco iets anders in zodat er meer koude lucht langs de voorruit wordt geblazen in de hoop dat mijn telefoon daardoor iets afkoelt. Kort voor Lafayette stop ik om te tanken. Ik tank bijna 13 gallon (48 à 49 liter) voor 26,95 dollar. In de shop bij het tankstation koop ik een flesje Cola.
 Vermillionville Historic Village Lafayette |
Om half drie ben ik bij het themapark. Nog anderhalf uur om alles te bekijken. De vrouw achter de kassa adviseert mij om eerst naar het verst gelegen te lopen. Volgens haar is dit het mooiste gebouw in het park en loop ik op deze manier niet het risico dat het park sluit voordat ik daar ben. Op een plattegrond wijst ze aan hoe ik het best kan lopen. Precies op vier uur - sluitingstijd - ben ik weer bij het begin van het park. Personeel gekleed in traditionele kleding verlaat via een personeelsuitgang het terrein in moderne SUV's.
Terwijl ik naar het hotel rij begint het te regenen. Hard te regenen. Bij het hotel parkeer ik de auto schuin voor de ingang. Ik blijf eerst nog even in de auto zitten in de hoop dat het droog wordt, of in elk geval minder hard gaat regenen. Dit gebeurd niet. Integendeel, het gaat nog harder regenen. Ik moet ineens denken aan mijn vader die altijd beweerde dat het aan het eind van een bui het hardst regent. Maar dit is geen bui. Ik besluit niet langer te wachten en stap uit. Tegen de tijd dat ik mijn spullen uit de auto gepakt heb en naar de ingang ben gelopen, ben ik drijfnat. En dan kom ik er als ik wil inchecken ook nog eens achter dat ik het mapje met o.a. mijn paspoort in de auto heb laten liggen. Mag ik nog een keer door de regen om mijn paspoort op te halen.
's Avonds regent het nog steeds. Met dit weer het ik geen zin om naar downtown Lafayette te gaan en dus ga ik op zoek naar een restaurant in de omgeving van het hotel. Maar ik zie alleen maar fastfood zaken. Uiteindelijk kies ik voor een pizza bij de Pizza Hut. Tegen de tijd dat ik weer naar het hotel rij is het minder hard gaan regenen. Hopelijk is het morgen weer droog.
Vandaag gereden afstand: |
Hotel: |