Kampie.info
Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)
Greenville - Memphis
Het gebied dat nu de staat Mississippi vormt, werd oorspronkelijk bevolkt door indianenstammen. Op 10 december 1817 werd Mississippi formeel een staat van de Verenigde Staten. Mississippi, waar veel tot slaaf gemaakten leefden, stond tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog aan de kant van de Confederatie. Na de burgeroorlog was Mississippi een bolwerk van de Democraten. In 1948 ontstond er een breuk in dat bolwerk, toen Mississippi, Louisiana, Alabama en South Carolina de kandidatuur voor het presidentschap van Strom Thurmond, een voorstander van segregatie steunden. De strijd tussen de zuidelijke staten en de federale hoofdstad Washington verplaatste zich aan het begin van het schooljaar 1962/63 naar Mississippi, waar de universiteit weigerde om de zwarte James Meredith in te schrijven. President Kennedy stuurde troepen om de toegang voor Meredith af te dwingen. Martin Luther King verwees hiernaar in de beroemde speech I Have a Dream die hij hield op 28 augustus 1963. Hierin zei hij onder meer: "I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice". (Vertaling: "Ik droom ervan dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat, verstikkend door de hitte van onrecht en onderdrukking, een oase van vrijheid en gerechtigheid zal zijn.") Ook in de film In the Heat of the Night uit 1967 komt Mississippi er slecht vanaf.
|
Dinsdag 3 september 2019
Terwijl ik in het hotel zit te ontbijten komen twee politieagenten de onbijtruimte binnen. Niet om iemand te arresteren, maar om te ontbijten. Terwijl ze zitten te ontbijten kijken ze naar nieuws over orkaan Dorian op de televisie. De twee mannen beginnen al snel te praten over orkaan Katrina. In 2005 kwamen 1.833 mensen en rn voor ruim 153 miljard dollar schade als gevolg van deze zware orkaan. Eén van de twee agenten werkte toen nog in New Orleans en hij vertelt zijn collega over hoe het er in de dagen na Katrina in New Orleans aan toe ging. Tegen de tijd dat ik de onbijtruimte verlaat lijkt het er op dat het volledige politiecorps van Greenville in het hotel zit te ontbijten. En als ik even later naar buiten loop zie ik een hele rij politieauto's op de parkeerplaats staan. Gelukkig zijn deze agenten uitgerukt voor een goed ontbijt en niet voor een mass shooting.
 Dockery Farms |
In ongeveer een uur rij ik van Greenville naar Dockery, een buurtschap gelegen aan de Mississippi Highway 8. Het idee om hier vandaag mijn eerste tussenstop te maken ontstond toen ik voorafgaand aan deze reis in het boek 'Music Trails USA' over deze plaats las. De plaats waar volgens overleveringen de delta bluesmuziek is geboren. Dockery Plantation was vroeger een katoenplantage en houtzagerij aan de Sunflower River. De plantage werd in 1895 opgericht door Will Dockery (1865–1936), afgestudeerd aan de Universiteit van Mississippi, die het land oorspronkelijk voor zijn hout kocht. Maar al snel herkende Dockery de rijkdom van de grond. Het land werd geleidelijk ontgonnen en gedraineerd voor de katoenteelt. Dit zorgde voor een toestroom van hoofdzakelijk zwarte arbeiders. Mensen kwamen ook naar Dockery vanwege de goede reputatie van Dockery die zijn medewerkers goed behandelde. Zo was er in de weekenden gelegenheid voor ontspanning en werd er muziek gemaakt. Bij optredens waren regelmatig zo'n 1.000 mensen aanwezig die allemaal voor een kwartje een toeganskaartje hadden gekocht. een groot bord op een van de originele gebouwen vertelt mij direct dat ik bij Dockery ben aangekomen. Iets anders wat mij direct opvalt is een oud benzine- en service station vlak langs de Mississippi Highway 8. Bovenop het gebouwtje staan reclameborden van Coca-Cola, tegenwoordig sponsor van de Dockery Farms Foundation. Dit terwijl er vroeger geen cola verkocht mocht worden in horecagelegenheden waar Afro-Amerikanen naar binnen mochten.
 The Crossroads in Claksdale |
Ook mijn tweede tussenstop vandaag heeft veel met muziek te maken. Vanaf Dockery Farms rij ik naar Clarksdale, de geboorteplaats van beroemde muzikanten als Sam Cooke en Ike Turner. In Clarksdale zou ook "the Crossroads" gelegen zijn waar volgens de legende Robert Johnson zijn ziel aan de duivel zou hebben verkocht om de blues te kunnen spelen. In Clarksdale rij ik eerst naar de beroemde Crossroads om vervolgens door te rijden naar downtown Clarksdale voor een bezoek aan het Delta Blues Museum.
Na het museumbezoek ga ik bij een naast het museum gelegen kroeg naar binnen om iets te drinken. Ik neem plaats aan de bar. In de zaak zit verder alleen een groep oudere Amerikaanse toeristen die van een zangeres uitleg krijgen over de geschiedenis van de blues en country muziek. Na mijn dorst gelest te hebben rij ik verder naar mijn eindbestemming, Memphis. Vlak voor Memphis maak ik een laatste tussenstop. Dit keer geen muzikale, maar een lunchstop.
 Lorraine motel |
In Memphis rij ik naar het National Museum of Civil Rights. Dit museum is gevestigd in het voormalige Lorraine motel. Dit is het motel waar in april 1968 de Amerikaanse burgerrechtenactivist Martin Luther King werd vermoord. Na de moord op King bleef het motel geopend tot in 1982. Een stichting die zich beijverde voor zijn nagedachtenis, de Martin Luther King Jr. Memorial Foundation kocht het gebouw in december van dat jaar op een veiling. In 1987 begon de verbouwing tot het museum en in september 1991 werd het geopend voor publiek. Maar het museum blijkt op dinsdag gesloten te zijn. Gelukkig ben ik morgen ook nog in Memphis.
Terwijl ik wat door de buurt loop valt ineens mijn fotocamera op de grond De snelkoppeling waarmee mijn camera aan een draagriem vastzit is stuk. Later op de hotelkamer zal het mij lukken om de camera weer aan de riem vast te klikken. Maan dan zonder snelkoppeling. Dat betekent wel dat ik de camera niet meer op de monopod (een eenpoot stastief) kan zetten.
Doordat ik het bezoek aan het mensenrechtenmuseum een dag moest uitstellen ben ik vroeger dan gepland bij het hotel. Na ingechekt te hebben loop ik weer naar buiten en begin aan een wandeling door Memphis. Eerst loop ik naar Mud Island, een klein schiereiland, omgeven door de Mississippi-rivier in het westen en de Wolf River Harbor in het oosten. De monorail naar Mud Island is buiten gebruik maar gelukkig is er ook een voetgangersbrug. Op Mud Island is het rustig. Ik was van plan iets te gaan drinken in het horeca pavilioen, maar dat blijkt helaas gesloten.
 Elvis Presley |
Na het bezoekje aan Mud Island loop ik verder in de richting van de beroemde Beale Street. Als ik daar bijna ben valt voor de tweede keer vandaag ineens mijn fototoestel op de grond. Gelukkig doet de camera het nog steeds, maar de noodreparatie van de snelkoppeling die ik op de hotelkamer heb uitgevoerd blijkt onvoldoende. De riem durf ik niet meer te gebruiken. Wel ken ik nu mijn monopod weer gebruiken. Ik ga op een terrasje zitten met leuke live muziek en bestel iets te drinken. Ondertussen zoek ik op het internet naar fotozaken in Memphis waar ik mogelijk een nieuwe camerariem kan kopen. Ik vind er een paar waaronder 'Behind the camera' niet ver van Graceland. Morgenochtend wil ik naar Graceland. Misschien kan ik op weg daar naartoe even bij 'Behind the camera' een nieuwe draagriem kopen.
Terug in het hotel raak ik in gesprek met de hotelmanager. Als ik haar vertel dat ik op zoek ben naar een fotozaak waar ik een nieuwe draagriem voor mijn camera kan kopen en haar laat zien wat ik zelf heb gevonden spreekt zij haar twijfel uit. Volgens haar ligt het adres waar 'Behind the camera' gevestigd zou zijn midden in een woonwijk. Zij adviseert mij om naar Best Buy te gaan. Dit is een grote elektronica zaak waar ze volgens haar ook fotoapparatuur verkopen. Om mijn telefoon voert zij het adres van de winkel in. Het blijkt een kwartiertje rijden. Dat betekent dat ik er om acht uur kan zijn. Een uur voor sluitingstijd.
 |
Bij Best Buy vind ik één draagriem. En dan bedoel ik niet één type, maar letterlijk één stuks. Een verkoper vertelt me dat ze gestopt zijn met het verkopen van losse draagriemen en dat dit het laatste exemplaar is dat ze nog hebben. Maakt mij niet zoveel uit. Ik heb er toch maar één nodig. Met de laatste draagriem in handen loop ik naar de kassa. Daar lukt het niet om de barcode te scannen. Ook het handmatig invoeren van de code werkt niet. De kassière haalt de manager erbij. Dan blijkt het om zo'n oud artikel te gaan dat het artikel al niet meer voorkomt in het kassa systeem De riem was al afgeprijsd van dertig naar vijftien dollar. Maar ik mag hem nu meenemen voor slechts vijf dollar.
Als ik even later op de parkeerplaats naar de auto loop wordt in aangesproken door een jongeman die mij vraagt of ik al een geregistreerde kiezer ben. Ik leg hem uit dat ik dat niet ben maar mij ook niet kan laten registeren omdat ik uit Nederland kom. Hierna heb ik een leuk gesprek met hem waarin ik hem uitleg dat het in Nederland niet nodig is om je te laten registreren om te mogen stemmen. Hij zou het Nederlandse systeem graag in Amerika ingevoerd willen zien, maar verwacht niet dat dat zal gaan gebeuren.
Terug in het hotel bevestig ik de draagriem aan mijn camera. Het lijkt mij kwalitatief geen hoogstaand product, maar dat maakt mij niet zoveel uit. Na de vakantie kan ik in Nederland wel weer een betere kopen. Ik besluit de dag met een biertje aan de bar in het hotel. Hier kom ik de eerste Nederlanders tegen tijdens deze reis. Drie mannen die een rondreis maken langs een aantal muzieksteden.
Vandaag gereden afstand: |
Hotel: Crowne Plaza Memphis Downtown 300 North Second Street Memphis |