Kampie.info

Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)



Memphis - Nashville

Nashville is de hoofdstad van de Amerikaanse staat Tennessee. Door de grote muziekscene in Nashville is de stad niet alleen in Amerika , maar over de hele wereld bekend. De bijnaam van de stad is dan ook niet voor niets Music City. De geschiedenis van de muziek in Nashville gaat terug tot de fiddle deuntjes van kolinsten aan het einde van de 17e eeuw. Nashville werd uiteindelijk een nationale muziekuitgeverij, mede dankzij de Fisk Jubilee Singers, een a capella-zanggroep bestaande uit Afro-Amerikaanse zangers die afkomstig zijn van de Fisk University. Opgericht door de American Missionary Association, heeft de overwegend zwarte universiteit het doel gesteld om bevrijde Afro-Amerikanen op te leiden. In samenhang met deze missie trachtten de Fisk Jubilee Singers geld in te zamelen voor de universiteit.

In één van de theorieen over hoe Nashville de bijnaam "Music City" kreeg spelen de Fisk Jubilee Singers een belangrijke rol. Tijdens een tournee door Groot-BrittanniĆ« en Europa in 1873 trad de groep op voor Koningin Victoria. Tijdens deze optredens sppelden zij nummers als "Steal Away to Jesus" en "Go Down Moses." Volgens deze theorie was Victoria zo onder de indruk dat dit uit "een muziekstad" moest komen. Echter, de Jubilee Singers 'director, Paul T Kwami, gelooft niet dat dat verhaal waar is. Hij steunt een andere thoerie waarin het ontstaan van de naam "Music City" wordt toegeschreven aan een radio-dj die Nashville altijd '"the music city" noemde. De DJ waarnaar Mr. Kwami verwijst, is David Cobb. In 1925 werd Nashville-radiostation WSM-AM, samen met zijn uitzending The Grand Ole Opry, opgericht en het gerucht gaat dat Cobb tijdens een uitzending in 1950 naar Nashville verwees naar 'Music City'


Links naar aanvullende informatie:

Boekenlijst

ESTA

Foto's

Tioga Tours

Donderdag 5 september 2019

Muziek staat centraal in dit gedeelte van mijn rondreis door de Verenigde Staten. Van de ene belangrijke muziekstad (Memphis) rij ik vandaag naar Nashville, de andere belangrijke muziekstad. Bij het boeken van deze reis kreeg ik bij het reisbureau te horen dat het gebied tussen beiden steden niet bijzonder is en kreeg ik het advies om de snelste route naar Nashville te nemen waardoor ik de hele middag en avond zou hebben om Nashville te ontdekken. Ik volg het advies op en begin vanmorgen aan een rit van ongeveer 340 kilometer naar Nashville, waarvan 330 kilometer over de I-40. Geen bijzondere rit dus. Gewoon een ritje om van A naar B te gaan.


Internationaal rijbewijs

Als ik ongeveer 100 kilometer heb gereden, ik rij op dat moment achteraan in een rijtje auto's op de linker rijbaan, zie ik in de binnenspiegel een politieauto aankomen met zwaailicht aan. Als de politieauto dichterbij komt hoor ik de sirene joelen. Om deze agent(en) met haast niet op te houden ga ik naar de rechter rijbaan. Tot mijn verbazing blijft de politieauto op de rechter rijbaan achter mij hangen. Andere auto's in de buurt rijden allemaal op de linker baan. Het zal toch niet zo zijn dat je hier de rechter rijbaan vrij moet maken? Ik probeer deze gedachte uit door naar links te gaan. Maar als de politieauto mij nog steeds niet passeert en schuin achter mij blijft hangen op een vrije rechter rijbaan krijg ik het idee dat er iets anders aan de hand is. Ik ga weer naar de rechter rijbaan en zie in de spiegel de agent achter het stuur van de politieauto druk gebaren. Het is me inmiddels wel duidelijk dat ik wordt aangehouden. Waarom ik wordt aangehouden? Geen idee. Ik zet mijn auto stil op de vluchtstrook en zie de politieauto achter mij stoppen. Ik laat het raam aan de bestuurderskant alvast zakken, leg mijn handen op het stuur en wacht op wat gaat gebeuren. Even later stap de agent (hij is alleen) uit, gaat naast mijn auto staan en zegt 'I thought you would never stop'. Ik maak mijn excuses en leg hem uit dat ik probeerde om hem er voorbij te laten omdat ik dacht dat hij met spoed ergens naar toe moest en dat ik niet door had dat ik moest stoppen. Ik vertel hem dat in Nederland politieauto's een 'Stop politie' balkje hebben. De agent lijkt mijn uitleg te begrijpen en te accepteren. En begint me uit te leggen waarom ik moest stoppen. Hij vertelt mij dat ik een eindje terug hulpverleningsvoertuigen gepasseerd ben die met geel zwaailicht aan op de vluchtstrook stonden. De agent vertelt dat je in Amerika als er auto's met geel of blauw zwaailicht aan op de vluchtstrook staan je op een snelweg niet op de rechter rijbaan mag blijven rijden en dat je op een tweebaansweg in zo'n geval snelheid moet minderen. Volgens de agent heb ik in dit geval geen van beide gedaan en ben ik rijdend op de meest rechter rijbaan de hulpverleningsvoertuigen op volle snelheid gepasseerd. Ik kan het mij niet herinneren, maar neem direct aan dat het inderdaad zo gegaan is. Ik biedt nogmaals mijn excuses aan door tegen de agent te zeggen dat ik hier op vakantie ben, mijn best doe om de regels zoals die hier gelden na te leven en dat het mij erg spijt dat dat niet is gelukt. De agent vraagt hierop om mijn rijbewijs. Nadat ik hem mijn Nederlandse rijbewijs heb gegeven vraagt hij of ik ook iets lokaals heb. Op dat moment ben ik blij dat ik een internationaal rijbewijs heb meegenomen ook al is dat formeel niet verplicht in de Verenigde Staten. Met beide rijbewijzen in zijn hand loopt de agent terug naar zijn auto. Even later komt hij terug, geeft mij beide rijbewijzen terug en vraagt me naar de reis de ik aan het maken ben. Als hij hoort dat ik net uit Memphis kom en nu naar Nashville ga vraagt hij mij of ik een muziekliefhebber ben. Als ik daar bevestigend op antwoord geeft hij aan ook een muziekliefhebber te zijn en zelf in een country band te spelen. Nadat we even over muziek hebben gepraat geeft de agent aan dat ik door mag rijden. Wel moet ik beloven me in het vervolg aan de regels te houden. Dat wil zeggen zolang ik in zijn district ben.

Aan het begin van de middag ben ik bij het hotel in Nashville. Na ingecheckt te hebben laat ik mij met de shuttlebus van het hotel naar het centrum rijden. Na eerst geluncht te hebben ga ik naar het Johnny Cash museum. Dit valt me tegen. Niet het het geen leuk museum is, maar het is er wat mij betreft veel te druk.

Van het Johnny Cash museum loop ik in de richting van het State Capitol. Het is net vier uur geweest als ik mij bij de ingang meld. Het gebouw blijkt dan net een kwartier gesloten te zijn. Ik zie alleen de buitenkant van dit mooie gebouw en alleen een heel klein stukje van de binnenkant. Lijkt me een mooi gebouw om van binnen te bekijken, maar helaas zit dat er voor mij niet in. Terwijl ik om het gebouw loop zie ik een cameraman en een verslaggever van WKRN-TV Nashville. De cameraman is bezig zijn camera op statief te zetten terwijl de verslaggever door een stapeltje documenten bladert. Ze maken een item over een nieuw systeem van voucher dat ouders in staat moet stellen hun kinderen naar een andere school te sturen als ze niet tevreden zijn over de school waar hun kind op dat moment naar toe gaat. De verslaggever blijkt een aantal jaren geleden een riviercruise in Nederland gemaakt te hebben. Hij herinnert zich een mooie stad waar een koe koe aan een toren bungelde. Ik vertel hem dat dat Kampen geweest moet zijn en dat ik daar vlakbij woon.

Na dit leuke gesprek zwerf ik wat door de stad. Ik loop naar de Cumberland, een rivier die dwars door de stad loopt. Lopend langs de oever van de Cumberland zie ik aan de overkant van de straat mensen op een dakterras met uitzicht over de rivier zitten. Dat lijkt me ook wel wat en dus ga ik op zoek naar de ingang van het pand. Dat blijkt best nog een eindje lopen te zijn omdat de ingang aan de andere kant van het grote pand zit. Ik moet dus letterlijk een blokje om. Maar het is de moeite waard. Het is een leuk dakterras met mooi uitzicht en goede muziek.


Poseren op de John Seigenthaler Pedestrian Bridge

Na een tijdje op het dakterras gezeten te hebben loop ik verder langs de rivier naar de John Seigenthaler Pedestrian Bridge. Vanaf de gezellig drukke brug maak ik een foto's van de stad en de brug. Ik ben niet de enige die foto's aan het maken is. Een jongen maakt met zijn telefoon foto's van zijn vriendin. Het meisje staat zo mooi in het warme licht van de ondergaande zon dat ik het niet kan laten om ook een paar foto's van het meisje te maken. Ik laat het stelletje het resultaat zien en hij geeft mij zijn e-mailadres. Na de vakantie mail ik hem de mooie foto's die ik van zijn vriendin heb gemaakt.

Hierna loop ik de stad weer in. 's Avonds bekijk ik het uitgaansleven op Broadway waar ik natuurlijk ook zelf aan deelneem. Aan het eind van de avond loop ik naar de plek waar ik eerder vandaag uit de shuttle bus van het hotel ben gestapt. Dit blijkt een plek te zijn die door veel shuttle bussen wordt gebruikt. Op de trappen voor het grote gebouw zitten gasten van verschillende hotels op de shuttle bus van hun hotel te wachten. Als de shuttle bus van 'mijn' hotel komt ben ik lang niet de enige die instapt. In een volle shuttle bus rij ik terug naar het hotel. Vooral veel Amerikaanse toeristen. Bij het uitstappen valt het mij op dat geen van de Amerikanen de chauffeur een fooi geeft terwijl ik begrepen had dat het in de Verenigde Staten wel gebruikelijk is om de chauffeur een fooi te geven. Terwijl ik mij afvraag hoe dat zit druk ik een paar dollar in de handen van de chauffeur en loop het hotel in.

Vandaag gereden afstand:
350 kilometer / 217 mijl

Hotel:
Holiday Inn Nashville Vanderbilt Downtown
2613 West End Avenue
Nashville