Kampie.info
Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)
Lafayette - New Orleans
Lafayette ligt in het hart van Cajun Country, het gebied dat geclaimd werd door afstammelingen van de eerste Franse kolonisten die Amerika betraden. Het Franse erfgoed wordt vermengd met Spaanse, Amerikaanse, indiaanse en Afrikaanse invloeden, wat leidt tot een kleurrijke maatschappij en mooie combinaties van leefstijlen.
Verschillende bedrijven in de omgeving van Lafayette organiseren zogenaamde 'Swamp tours' een mooie manier om op plekken in het gebied te komen waar je normaal gesproken niet komt en hier in de natuur levende wilde dieren (waaronder alligators) te spotten.
Noordelijk van New Orleans liggen aan beide zijden van de Mississippi nog een aantal van de grote plantagehuizen die herinneringen oproepen aan de achttiende eeuw. Ook zonder verheerlijking van de tijd voor de Burgeroorlog, waar sommige zuiderlingen last van hebben, is het een mooie historische tocht.
|
Donderdag 29 augustus 2019
Vanmorgen doe ik het lekker rustig aan. Ik ga een swamp tour maken in de omgeving van Lafayette. De tour begint om tien uur. Om daar op tijd te zijn hoef ik pas na negen uur te vertrekken. Voor mijn doen is dat laat. De overnachting in dit hotel is inclusief ontbijt. Ik hoef dus ook niet op zoek te gaan naar een plek om te gaan ontbijten. Al had ik dat achteraf gezien misschien liever wel gedaan. Het ontbijt dat het hotel aanbiedt blijkt te bestaan uit een matig ontbijtbuffet met papieren bordjes en plastic bestek. Nee, hier in de VS merk je nog weinig van het verlagen van het gebruik van (wegwerp) plastic. Zo worden in supermarkten royaal plastic tasjes uitgedeeld.
 Atchafalaya Experience boot met netten die springende karpers moeten tegenhouden |
Iets na negen uur Check ik uit en rij ik weg bij het hotel. Over de 'hurricane evacuation route' rij in Lafayette uit. Langs de weg staan slecht onderhouden houten huizen. Veel daarvan lijken leeg te staan. In ongeveer een half uur rij ik naar het Atchafalaya Welcome Center. Ik meld me bij de balie en krijg te horen dat mijn gids zich om tien uur zal melden. Ik mag binnen wachten, maar er is ook een mooie tuin waar ik mag gaan zitten. Ik kies voor het laatste. Voordat ik aan een tafeltje ga zitten loop ik een rondje door de tuin. Ik raak in gesprek met een Amerikaanse man wiens voorouders uit Wales komen. Hij wil graag nog een keer naar het land van zijn voorouders, maar twijfelt of het er ooit van zal komen. Het bezoekerscentrum ligt vlakbij de I-10. En in de tuin hoor ik het verkeer op de I-10. Vooral de vele vrachtauto's maken veel lawaai. Moeilijk voor te stellen dat ik in de omgeving straks de natuur in ga en een swamp tour ga maken. Even hoor ik achter mij iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie een man in de deuropening staan. Mijn gids is er. Het is Coerte Voorhies, de zoon van de man die ik gisteren aan de telefoon had. Zijn voorouders komen dus ook uit Drenthe.
 Het startpunt van de swamp tour tussen de gescheiden rijbanen van de I-10 |
Coerte vraagt of ik met de auto ben. Als ik daar bevestigend op antwoord geeft hij aan dat ik maar achter hem aan moet rijden en wijst naar een grote pick-up met daarachter een trailer met een boot. Ik zie geen andere toeristen die meegaan. Wordt het een privé tour? In mijn Jeep rij ik achter Coerte aan en vraag mij af hoe ver het rijden zal zijn naar het beginpunt van de swamp tour. Dat blijkt niet ver te zijn. Na nog geen vijf minuten rijden zijn we bij het startpunt van de swamp tour. Nog steeds moeilijk voor te stellen dat we zo een van de mooiste natuurgebieden van Louisiana ingaan. Het startpunt ligt tussen de twee gescheiden rijbanen van de ver boven het water lopende I-10. Ondertussen het ik één andere deelnemer aan de tour ontmoet. Het is Otis. De hond van Coerte. De hoor ik van Coerte dat hij nog wacht op twee andere deelnemers. Twee mannen uit Texas. Als de Texanen even gearriveerd zijn kunnen we beginnen aan de swamp tour. Het blijkt dat we eigenlijk twee gidsen bij ons hebben Coerte en Otis. De laatste begint te blaffen als hij iets ziet. Alleen zien wij niet altijd wat Otis ziet. Of houdt Otis ons voor de gek?
| < Swamp tour door het Atchafalaya Basin |
We varen eerst een stukje tussen de rijbanen van de I-10 door. Dan slaan we af, varen we onder de I-10 door en komen in een andere wereld terecht. De wereld van het Atchafalaya Basis. Vanaf dat moment is het genieten. Ruim twee uur varen we door de bayous. Onderweg zie we veel (water)vogels (o.a. een aalscholverkolonie) en in water staande bomen waarin mos groeit dat in het verleden gebruik wordt als vulling voor kussens, matrassen en de stoelen in oude Fords. Maar ook zien we stukken waar exotische planten woekeren. Net als de randmeren in Nederland is ook hier sprake overdadige plantengroei. Hierdoor dreigen delen van de bayou volledig dicht te groeien. Nu al kan Coerte mijn zijn boot op bepaalde plekken al niet meer door de massa waterplanten heen komen. Coerte maakt zich duidelijk zorgen over de toekomst van dit gebied. Wat we nauwelijks te zien krijgen zijn alligators. Veel meer dan de net boven het water uitstekende ogen van zwemmende alligators zien we niet. Over een paar dagen krijg ik een nieuwe kans als ik in de buurt van New Orleans een swamp tour ga maken. Om half twee zijn we terug bij het beginpunt. Na nog even met Coerte nagepraat te hebben en hem bedankt te hebben voor de mooie swamp tour stap ik weer in de auto en vervolg ik mijn reis. Ik rij terug naar de I-10 en volg de I-10 in oostelijke richting. Bij Baton Rouge verlaat ik de I-10 en rij ik verder over de LA-1 naar het zuiden.
 Nottoway Plantation |
Na twee uur rijden ben ik bij de Nottoway Plantation. Mijn plan is om deze voormalige plantage met z'n schitterende vooroorlogse herenhuis te gaan bekijken en te gaan lunchen in Le Café. Maar voordat ik dat doe loop ik aan de andere kant van de weg de dijk op. Bovenop de dijk staand zie ik voor het eerst tijdens de vakantie de wereldberoemde Mississippi, de op één na langste rivier van Noord-Amerika.
Ik steek de weg opnieuw over en loop naar de hoofdingang van de Nottoway Plantation Een man achter de balie vraagt of ik wil inchecken. Als ik aangeef geen hotelgast te zijn maar alleen de gebouwen wil bekijken geeft hij aan dat ik door mag lopen. Na een tijdje over het terrein gelopen te hebben ga ik naar Le Café om te gaan lunchen. Maar Le Café, gevestigd in wat vroeger een verwarmende keuken was waar de familiemaaltijden in de grote open haard werden verwarmd, blijkt kleiner dan ik had verwacht. Er staan geen tafeltjes maar alleen een buffet waar je eenvoudige gerechten en drinken kunt kopen. Alles 'to take away'. Ik koop een sandwich kalkoen en een blikje cola. Gelukkig is het mooi weer en staan er buiten een aantal bankjes. Zittend op een van de bankjes nuttig ik mijn eenvoudige lunch. Hierna is het tijd om verder te rijden.
 Oak Alley Plantation |
Ik rij verder over de LA-1 naar het zuiden totdat ik rond vier uur bij de volgende oude plantage die ik wil bekijken aankom; de Oak Alley Plantation. Ik heb ergens gelezen dat deze plantage (entree 25 dollar) om vijf uur dicht gaat, maar ter plekke hoor ik dat om vijf uur alleen de expositieruimtes en het hoofdgebouw sluiten. Op de rest van het terrein mag je tot negen uur rondlopen. De past prima bij de plannen die ik hier heb. Plannen die te maken hebben met de beroemde eikenlaan waaraan deze voormalige plantage haar naam en bekendheid aan te danken heeft. Maar voor het uitvoeren van de plannen is het nu nog te vroeg. Ik loop daarom eerst naar de expositieruimtes gewijd aan de periode voor de Amerikaanse burgeroorlog toen Oak Alley eigendom was van Jacques Roman. De Roman familie was een belangrijke slavenhoudersfamilie met landgoederen op de westoever van de Mississippi. Hierna loop ik naar het hoofdgebouw. Maar ik heb de tijd niet goed in de gaten gehouden en het is net vijf uur geweest als ik bij het hoofdgebouw ben. Dat betekent dat de laatste bezoekers voor die dag net binnengelaten zijn en ik het huis niet meer in mag. Ik loop om het landhuis heen en zet mijn eerste stappen op de beroemde eikenlaan waar deze voormalige plantage haar naam aan dankt. De zon schijnt nog als ik de eerste foto's van de eikenlaan maak. Dat geeft nog niet het gewenste resultaat. Ik ga aan het begin van de eikenlaan in het gras liggen en maak terwijl de zon langzaam ondergaat af en toe een foto met steeds mooier licht. De laatste foto maak ik om half zeven. Ik zou nog wel willen wachten totdat de zon onder is gegaan, maar de zon gaat pas over een uur onder. En vanaf de Oak Alley Plantation is het nog ongeveer een uur rijden naar het hotel in New Orleans. Ik pak mijn fotospullen in mijn tas en loop naar mijn auto. De laatste auto op de parkeerplaats.
Het is bijna acht uur als ik mijn auto voor het Royal St. Charles hotel parkeer. Na mijn spullen uit de auto gehaald te hebben geef ik de sleutels aan de valet en loop ik naar binnen om in te checken. Bij het inchecken vraag ik de vrouw achter de balie naar een in de buurt van het hotel gevestigd goed restaurant. Zij geeft mij de tip om naar het even verderop in de straat gevestigde restaurant 'The Tackle Box' te gaan. Na mijn spullen op de kamer gelegd te hebben en mij even opgefrist te hebben loop ik naar het geadviseerde restaurant. Nog niet eerder deze reis at ik zo lekker.
Vandaag gereden afstand: |
Hotel: Royal St. Charles 135 St. Charles Avenue New Orleans |