Reisverslag Verenigde Staten
(Het diepe zuiden en grote steden)
Washington - New York
De National Railroad Passenger Corporation, beter bekend onder de naam Amtrak, is een openbaar gefinancierde spoorwegmaatschappij voor passagiersvervoer in de Verenigde Staten. Amtrak, een samenvoeging van 'America' en 'track', werd in 1971 opgestart om nationaal intercity passagiersvervoer aan te bieden.
Van het midden van de 19e eeuw tot ongeveer 1920 maakten veel Amerikanen die tussen steden reisden gebruik van de trein. Zowel de spoorlijnen als de treinen waren in het bezit van bedrijven. In 1929 reden er naar schatting 65.000 rijtuigen door het land. Na 1920 nam de populariteit van reizigerstreinen af door de opkomst van de auto en de aanleg van nationale snelwegen. Ook kwamen er andere alternatieven zoals langeafstandsbussen van Greyhound Lines en het vliegtuig. Hoewel de spoorwegmaatschappijen nieuwe diensten en meer comfort probeerden aan te bieden, bleef het passagiersvervoer over het spoor afnemen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging het even veel beter, maar al snel daarna nam het aantal passagiers verder af. In 1965 waren er nog maar 10.000 rijtuigen voor passagiersvervoer in gebruik die over zo'n 120.000 km spoor reden.
Van de jaren tachtig in de 20ste eeuw tot het begin van de 21e eeuw bleef het aantal reizigers stabiel rond 20 miljoen per jaar. De overheidssteun, waar Amtrak afhankelijk van is, was vaak onzeker, wat de groei niet ten goede kwam. Om operationeel zelfvoorzienend te worden werd er onder andere uitgebreid in de richting van snel vrachtvervoer over het spoor. Oude schulden en te lage overheidssteun bemoeilijkten dat doel echter en de investeringen in vrachtvervoer zorgden voor wrijving met commerciƫle concurrenten. Een gevolg was dat de levering van nieuwe hogesnelheidstreinen voor de verbeterde Acela Express tussen Boston en Washington uitgesteld werd. Tijdens de jaren 2000 zag Amtrak door verbeteringen op de Northeast Corridor en stijgende brandstofprijzen het aantal reizigers snel toenemen.
|
Zaterdag 14 september 2019
Vandaag staat in het teken van de reis per trein van Washington naar New York. De trein vertrekt om tien over tien. Omdat ik gisterenavond op de website van Amtrak las dat grote tassen minimaal 45 minuten voor vertrek ingecheckt moeten worden wil ik uiterlijk om om tien uur bij het Union Station zijn. Met de Uber-app bestel ik een Uber-taxi voor de rit naar het station. Om half tien stopt de taxi voor het hotel. Mijn reistrolley en fotorugzak worden achter in kofferbak gelegd en zelf neem ik plaats op de stoel naast de bestuurder. Sneller dan verwacht stap ik een kwartiertje later uit bij het station. In de stationshal loop ik naar een informatiebalie om te vragen waar ik mijn reistrolley kan afgeven. Ik kom er achter dat het voor de trein waarmee ik naar New York zal rijden niet nodig is om grote tassen vooraf in te checken maar dat ik mijn reistrolley gewoon mee kan nemen. Vanaf welk perron mijn trein zal vertrekken is op dat moment nog niet bekend. Kennelijk wordt hier niet met een dienstregeling met vaste vertrekperrons gewerkt.
Amtrak logo |
Om de tijd te doden bestel ik bij Le Pain Quotidien en cappuccino. Dit is ook een mooi moment om mijn dagboek bij te werken. Terwijl ik dat doe valt mij de relatieve rust in het stationsgebouw op. Niet te vergelijken met de drukte op een wat groter Nederlands station tijden de ochtendspits. Wachten op een trein gaat hier overigens ook heel anders dan in Nederland en heeft meer weg van het wachten op een vliegtuig op Schiphol. In de Verenigde Staten wacht je namelijk niet op het perron op de trein, maar bij de gate. Kort voor vertrek gaat de deur naar, de gang naar, het perron open. Hier wordt gecontroleerd of je wel een kaartje hebt waarna je naar de trein kunt lopen. In de trein zijn geen gereserveerde plaatsen. Wat dat betreft is het net als in Nederland dat er vrije stoel keuze is. Om 10.25 uur vertrekt de Amtrak 82 met vijftien minuten vertraging uit Washington.
Het is druk in de trein en er is ook al een paar keer omgeroepen dat mensen geen bagage op stoelen moeten zetten want alle stoelen zijn nodig om alle passagiers te kunnen laten zitten. Opvallend is dat de conducteurs nadat ze je kaartje hebben gecontroleerd een gekleurd bonnetje in een rand van de bagagerekken boven de stoelen duwen. Aan de kleur van het kaartje kunnen ze zien welk station, volgens je kaartje, je eindbestemming is. Hierdoor kunnen ze passagiers er op wijzen dat ze op het volgende station moeten uitstappen (de conducteur neemt dan het bonnetje mee) en ook kunnen ze of mensen verder met de trein reizen dan waarvoor ze betaald hebben.
Broadway |
Vlak voor New York staat de trein om onduidelijke reden en tijdje stil. Hierdoor is de vertraging tegen de tijd dat we aankomen op Pennsylvania Station in New York opgelopen tot een half uur. Vanaf Pennsylvania Station is het ongeveer twintig minuten lopen naar het hotel. Vlak voordat ik bij het hotel ben steek ik een van de beroemdste straten van de stad over; Broadway.
In bij het hotel ingecheckt te hebben en mijn spullen op de kamer gelegd te hebben loop ik rond half vier voor het eerst de stad in. Via Times Square loop ik in de richting van het al net zo beroemde Central Park. Lopend door New York doet de stad mij denken aan grote Japanse steden die ik in 2015 heb bezocht. Veel hoogbouw en veel grote beeldschermen. waarschijnlijk zal ook hier de stad 's avonds na zonsondergang anders aanvoelen dan nu de zon nog volop schijnt. Na een wandeling van ongeveer drie kwartier ben ik bij Central Park. Een park dat veel groter blijkt te zijn dan ik mij vooraf had gerealiseerd. Tijdens mijn wandeling door het park beland ik op Sheep Meadow, een 15 hectare grote weide nabij het zuidwestelijke deel van Central Park. Ik realiseer met dat dit het beeld is wat ik van Central Park had. Een grote (zonne)weide met uitzicht op de hoogbouw van de stad. Volgens mij is dit de meest gefotografeerde plek in het park. Op een bankje aan de rand van Sheep Meadow laat ik de omgeving een tijdje op mij inwerken. Sheep Meadow lijkt een belangrijke plek voor New Yorkers die willen ontspannen. Groepjes mensen liggen bij elkaar in het gras, ouders spelen er met hun kinderen en verjaardagen worden er gevierd. Maar ook andere delen van het park worden door New Yorkers gebruikt om te sporten of te ontspannen. Mensen lopend joggend of rijden op de fiets hun rondje, spelen en potje honkbal of volleybal op een van de sportvelden, maken een wandeling met familie of vrienden. Tot slot lijkt het park een goede plek voor daklozen om blikjes te verzamelen die zo'n vijf cent per stuk op schijnen te leveren. In zekere zin heeft de dakloze die ik voorbij zie lopen met een grote plastic zak vol blikje door het park loopt zijn spaargeld op zijn rug.
Ed Sullivan Theater |
Rond half zes loop ik Central Park uit en loop ik over Broadway terug naar het hotel. Lopend over Broadway zie ik allerlei beroemde gebouwen zoals Carnegie Hall en het Ed Sullivan Theater waar Stephen Colbert zijn beroemde Late Show presenteert.
Via Times Square loop ik terug naar het hotel terwijl ik door de roosters in de stoep de metro hoor rijden. Nu het donker begint te worden verandert het karakter van de stad. De grote beeldschermen trekken nog nog de aandacht terwijl aan de andere kant het alom aanwezig zwerfafval en het achterstallige onderhoud van de wegen minder opvalt. Maar voor mij is de kennismaking met New York geen liefde op het eerste gezicht. Ik krijg het gevoel dat New York een van die steden gaat worden waar ik een paar dagen mijn ogen uit zal kijken, maar waar ik na een paar dagen blij ben dat ik de stad weer kan verlaten.
Hotel: |