Kampie.info

Reisverslag Vietnam



Via de Cu Chi tunnels terug naar Ho Chi Minhstad

Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het district Cu Chi van Ho Chi Minhstad, Vietnam. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt. De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog.

Na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog werd Vietnam weer een kolonie van Frankrijk: Frans Indochina. Tegenstanders van het Franse regime, de communistische Vietminh-strijders, gingen van start met het graven van een tunnelcomplex ten noordwesten van de hoofdstad Saigon. Na de slag bij Dien Bien Phu, die de nederlaag en het vertrek van de Franse troepen inluidde, werden deze tunnels door de communistische strijders uit Noord-Vietnam onderhouden met het oog op de nakende strijd met Zuid-Vietnam. In 1965, toen Amerika massaal tussenbeide kwam in het conflict tussen de Noord- en Zuid-Vietnamezen, gaf de leider van het noorden, Hồ Chí Minh, die door de Amerikanen ook weleens "Uncle Ho" oftewel oom Ho werd genoemd, de opdracht om het bestaande tunnelcomplex fors uit te breiden en er een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden, de Vietcong, en voor het Noord-Vietnamese leger van te maken.


Links naar aanvullende informatie:

Foto's

Tijdtafel

Vietnamoorlog

Vlag


Externe links:

Columbus Travel

Landenweb

Vietnam startpagina

Vietnam voor beginners

Wikipedia

Zaterdag 16 december 2017 - Naar 'de tunnels'

Ik ben vroeg wakker en besluit vroeg te gaan ontbijten. En volgens het kaartje van het hotel kan er in dit hotel vanaf zes uur ontbeten worden en dus loop ik even na zessen de ontbijtzaal binnen. Alleen blijkt het personeel het kaartje niet goed gelezen te hebben en is de keuken nog niet klaar voor zo'n vroege gast. Maar even later kan ik dan toch gaan ontbijten. Als ik even van mijn tafel wegloop om een omeletje te bestellen gaat een Vietnamese man op mijn plek zitten. Als ik hem daar op aanspreek kijkt hij mij aan alsof hij mij niet begrijpt en blijft zitten. Ik maak er verder geen punt van en zoek een ander vrij tafeltje op.

Chinees visnet
Vissen in de rivier

Om zeven uur vertrekken we met de bus naar een plek aan de rand van de stad waar we onze fietstocht door de Mekongdelta voort zullen zetten. In de bus heeft Thanh goed nieuws. Alle vermiste bagage is terecht en staat in het hotel in Ho Chi Minhstad. Om half acht beginnen we te fietsen. We fietsen door een mooie omgeving. Onderweg zie ik op een aantal plekken dat mensen proberen om met Chinese visnetten die ik ken van een rondreis door het zuiden van India proberen vis te vangen. Maar ik vraag mij af of er veel vis in het modderige water van de smalle riviertjes zit. Om kwart voor tien zit de fietstocht er al weer op. Om de 48 uur vertraging die we aan het begin van de reis hebben opgelopen in te lopen is het programma op een aantal dagen iets 'in elkaar gedrukt'. Vandaag in zo'n dag. Volgens het standaard programma zouden we na het fietsen teruggaan naar Ho Chi Minhstad om een dag later vanuit Ho Chi Minhstad een excursie naar het tunnelcomplex van Cu Chi te gaan. Maar in het nieuwe programma stappen we nu in de bus om naar het tunnelcomplex van Cu Chi te gaan en rijden we daarna terug naar Ho Chi Minhstad.

De rit naar Cu Chi duurt ongeveer vijf uur. Eerst rijden we over een redelijk goede weg die overgaat in een nog betere tolweg. Later op de dag rijden we over slechte wegen, wegen waar aan gewerkt wordt en wegen waaraan het werk nog moet beginnen. En, onderweg regent het. Iets wat we tijdens deze reis helaas nog veel vaker mee zullen maken. In de bus vertelt Thanh over zijn vader. Een man die zich aansloot bij het Zuid-Vietnamese leger en die, toen het noorden won in een heropvoedingskamp werd geplaatst. Ook vertelt hij over twee neven van hem. Mannen die na afloop van de oorlog tijdens het werken op de rijstvelden omkwamen toen ze op een nog niet geëxplodeerde mijn stuitten. Het is aan Thanh te merken dat deze gebeurtenissen en diepe indruk op hem gemaakt hebben.

Het bezoek aan het museum roept bij groepsgenoten zeer gemengde gevoelens op. En zijn er die het heel interessant vinden om de tunnels die in (bijna) elke film en elk boek over de Vietnamoorlog voorkomen eens in het echt te zien. Maar er zijn er ook die zich storen aan de wijze waarop een en ander gepresenteerd wordt en de manier waarop toeristen zich hier gedragen. Zo krijgen we aan het begin van ons bezoek een film gezien die zich het best laat beschrijven als pure communistische propaganda. In de film worden Vietcongstrijders geroemd om het aantal Amerikanen die ze gedood hebben. Op het terrein zijn veel toeristen bezig met het maken van selfies. Iets wat je tegenwoordig bijna overal ziet. Maar er zijn groepsgenoten die zich storen aan het feit dat mensen hier selfies maken door bijvoorbeeld op een oude Amerikaanse tank te klimmen. Zelf vind ik het vooral een grote poppenkast wat ten kostte gaat van de autenthisiteit.

Om vijf uur beginnen we aan de terugrit naar Ho Chi Minhstad. Een rit die normaal gesproken zo'n twee en een half uur duurt. Maar door het weer en de drukken avondspits in Ho Chi Minhstad duurt de rit veel langer en zijn we pas om half negen weer bij het Victory hotel in Ho Chi Minhstad.

Na mijn tas op de kamer gezet te hebben loop ik het hotel direct weer uit om te gaan eten in de omgeving van het hotel. Niet ver van het hotel loop ik langs een grote hal gevuld met tafeltjes en slappe plastic tuistoeltjes waar veel rumoerige Vietnamezen zitten te eten. Het geheel wordt verlicht door sfeerloze lampen die in een fabriekshal niet zouden misstaan. Dit is precies wat ik zoek. Ik vind een leeg tafeltje en bestel iets te eten en een flesje bier. Terwijl ik op mijn eten wacht geniet ik van mijn koele biertje en kijk ik om me heen. Aan een tafel naast me zit een groep van acht Vietnamezen. Familie of vrienden? De groep bestaat uit vijf mannen en drie vrouwen. Een man die aan het hoofd van de tafel zit is duidelijk het alfamannetje van de groep. De manier hoe hij zich gedraagt en hoe de anderen op hem reageren staat in schril contract tot de vijfde man van de groep. Een man die er duidelijk niet echt bij hoort of laag in de groepshiërarchie staat. Hij zit bij de vrouwen en reageert vooral op wat het alfamannetje doet. In dit geval betekent dit vooral het uitbrengen van een toost als de kleine borrelglaasjes die elke man voor zich heeft staan door een huppelende serveerster weer zijn bijgevuld. En naarmate de fles leger wordt, worden de uitgebrachte toosten langer en harder uitgesproken. Schittertend om te zien.

Als mijn eten wordt gebracht concentreer ik mij op mijn eigen tafel. En al na de eerste hap snap ik waarom hier zoveel Vietnamezen zitten. Het eten is heerlijk! Een mooie afsluiting van deze volle dag.

Vorige Volgende