Kampie.info

Reisverslag Vietnam



Nha Trang

Nha Trang is hoofdplaats van de provincie Khanh Hoa en heeft ongeveer 520.000 inwoners. De belangrijkste bronnen van bestaan zijn de visserij en het toerisme. De ligt op 8 uur rijden van Ho Chi Minh Stad en is volgens velen een van de beste plaatsen in Vietnam voor snorkelen en duiken.

Aan het begin van de 19e eeuw leefde er in Nha Trang dr. Alexandre Yersin, een belangrijk bioloog die in 1894 het pathogeen ontdekte dat de Pest veroorzaakte, later kon met behulp van dit pathogeen een vaccin gemaakt worden tegen de Pest. Het Pasteur Instituut, het onderzoekscentrum waar dr. Yersin leiding over had bestaat nog steeds. Een deel van dit instituut is nu het Musée Pasteur, gewijd aan het leven van deze bijzondere man die veel heeft betekend.

Het grootste deel van de bevolking hangt een boeddhistische stroming aan. In de stad staan daarom de nodige boeddhistische bouwwerken zoals de Thap Ba Cham Tempel, gewijd aan de Boeddhistische priester Ponagar. Of de Long Son Pagode met de prachtige 14 meter hoge witte Boeddha. Dit is deels een monument opgericht voor een aantal monniken die zichzelf verbrand hebben als protest tegen het Diem regime.


Links naar aanvullende informatie:

Foto's

Tijdtafel

Vietnamoorlog

Vlag


Externe links:

Columbus Travel

Landenweb

Vietnam startpagina

Vietnam voor beginners

Wikipedia

Dinsdag 19 december 2017 - Wandelen over het strand

Na mijn tas op mijn kamer gezet te hebben loop ik direct het hotel weer uit. Vanaf het hotel loop ik in de richting van het vlakbij gelegen strand. Op het strand staat een harde wind. Rode vlaggen geven aan dat er niet gezwommen mag worden. En ook de optionele snorkeltocht met oude vissersboot die morgen op het programma stond gaat vanwege de harde wind en de daarmee gepaard gaande hoge golven niet door.

Nha Trang
Lege ligbedden en rode vlaggen op het strand

Aangekomen op het strand besluit ik om een stukje naar het zuiden te lopen. De meeste bezienswaardigheden liggen volgens mij net de andere kant op, maar dat deel van de stad ga ik morgen wel verkennen. Op en langs het strand zijn nog duidelijke sporen te zien van de tyfoon die een maand geleden over dit gebied is getrokken. Beschadigde strandtenten en zelfs een gedeeltelijke ingestorte feesttent. Op deze laatste plek geeft het verwongen staal een goede indruk van de vernietigende kracht van een tyfoon. Iets waar we ons in Nederland volgens mij geen goed beeld van kunnen vormen. Stormen zoals wij die kennen stellen niets voor in vergelijking met de tyfoons die jaarlijks over zuid-oost Azië trekken. En als gevolg van de klimaatverandering lijkt het aantal tyfoons toe te nemen.

Ik loop door totdat ik bij de haven ben. Helaas blijkt het een haventje van niets, maar de wandeling er naar toe was mooi. Tijd om terug te gaan naar het hotel. Dit keer loop ik niet over het strand, maar langs een drukken weg. Kijkend naar de skyline van Nha Trang valt het mij op dat er al veel hoge hotels staan, maar dat er ook nog volop gebouwd wordt aan soms nog hogere hotels. Van een idyllisch dorp waar in de Insight Guide over gesproken wordt is wat mij betreft geen sprake meer. Nee, de inwoners van deze stad (of projectontwikkelaars?) hebben ontdekt dat er aan toerisme te verdienen is en grote aantallen Russische toeristen hebben de nu nog goedkope bestemming ontdekt. Rond half zeven ben ik terug in mijn hotelkamer. Tijd voor een verfrissende douche.

Restaurant

's Avonds ga ik eten bij een Vietnamees restaurant in de buurt van het hotel. Aan de muur hangen veelbelovende foto's van het eten dat er geserveerd wordt. En mijn verwachtingen komen uit. Het eten is goed en de bediening vriendelijk. Iets te vriendelijk. Met enige regelmaat meldt de serveerster zich aan mijn tafel om in gebrekkig Engels een praatje met me te maken waarbij ze haar hand op mijn arm legt. Als ik het restaurant verlaat blijkt dat ze serveerster dingen aanbeidt die niet op de kaart staan. Als ik wegloop geeft ze mij een hand en drukt ze mij een stukje papier in de hand. 'You call me' fluistert ze in mijn richting. Teruglopend naar het hotel vouw ik het papiertje open en zoals ik al verwachte heeft de serveerster haar naam en telefoonnummer op het papiertje gezet. Ik twijfel of dit toetje wel vers is en verfrommel het papiertje tot een propje en gooi het weg.

Woensdag 20 december 2017 - Wandelen door Nha Trang

In de ANWB-reisgids wordt in het hoofdstuk over Nha Trang beschreven dat Nha Trang beschikt over een fotogenieke vissershaven. Als verwoed amateurfotograaf is mijn aandacht dan direct getrokken. Als er dan ook nog eens bij staat dat de haven 's ochtends het best te fotgraferen is vanaf de aan zee gelegen Tran Phubrug of 's middags vanaf de meer landinwaarts gelegen Xom Bongbrug weet ik wat mij te doen staat. Ik sta vroeg op en loop al om half zeven de dan nog lege ontbijtzaal binnen. Kennelijk is het personeel ook niet gewend aan zulke vroege gasten (al is het al mogelijk om vanaf zes uur te ontbijten). Er staat nog niemand bij de deur te controleren of je wel een bonnetje hebt voor een gratis ontbijt en er ligt nog geen brood bij het ontbijtbuffet. Koffie is er al wel. Of is het koffie van gisteren? In elk geval is het koude koffie ondanks het feit dat de kan op een warmhoudplaatje staat.

Na het ontbijt loop ik het hotel uit. Ik loop in noordelijke richting naar de Tran Phubrug. Onderweg zie ik veel mensen (mannen en vrouwen) die aan het werk gaan of eerst nog ergens langs de straat een kopje koffie of thee drinken of een broodje bapao kopen bij de man die zijn karretje heel strategisch vlakbij een grote bouwplaats heeft gezet. Bij diezelfde bouwplaats vinkt een man op een lijst de namen af van de mannen en vrouwen die zich bij hem melden. Wat mij hier opvalt is dat iedereen die de bouwplaats betreedt een veiligheidshelm draagt. Kijkend naar de in mijn ogen gammele stijgers vraag ik mij af hoe veilig het werken op zo'n bouwplaats is, maar in ieder geval draagt iedereeen een helm die hen beschermt tegen vallende stenen. Even verderop is een vrouw bezig om oude verweerde plastic stoeltjes en tafeltjes schoon te maken. Ze poetst zo hard dat het lijkt alsof ze denkt dat als ze maar hard genoeg poetst de tafeltjes en stoeltjes weer de mooie rode kleur krijgen die ze ooit hebben gehad.

Het laatste stuk naar de Tran Phubrug kijk ik uit op de Zuid-Chinese Zee. De wind doet het water hoog opspatten als de golven uiteenspatten tegen de kademuur. Op de brug is een man bezig met het plaatsen van vlaggen aan beide brugleuningen Een man die met z'n brommertje met achterop een stapel kleine matrasjes heeft moeite om in de harde wind zijn brommer rechtop te houden en op de juiste rijbaan te blijven. Meerdere keren ben ik bang dat de harde wind de man met brommer en al van de brug af zal blazen. En kennelijk vertrouwt de man het zelf ook niet want halverwege de brug stap hij af en duwt de brommer verder over de brug.

Vissersboot
Vissersboot in de haven

Vanaf de brug heb ik - zoals de ANWB-gids al beloofde - een mooi uitzicht op de in de haven liggende vissersboten. Een plek waar ik me als amateurfotograaf kan uitleven. Ik ben vanmorgen ook bewust vroeg vertrokken om op deze plek te zijn voordat het zonlicht te fel wordt. Dat blijkt achteraf niet nodig want de zon laat zich de hele ochtend niet zien.

Na vanaf de Tran Phubrug de mooie oude visserboten in de haven gefotografeerd te hebben loop ik naar de Bo Ke Nam, een brede maar rustige weg tussen beide bruggen aan de zuidkant van de vissershaven. Onder de Tran Phubrug port een vrouw met een stok in het afval dat hier ligt op zoek naar afval dat nog geld waard is zoals lege flesjes en blikjes. Ik loop verder in de richting van de Xom Bongbrug. Pal tegen de harde wind in. Wind die rotzooi en het zand dat hier op straat ligt voorblaast wat mij het gevoel geeft dat mijn onderbenen gezandstraald worden. Niet echt fijn. Wat wel mooi is is dat ik vanaf de Bo Ke Nam vanuit een heel andere positie goed zicht heb op de boten in de haven. De meeste boten zijn mooie ouderwetse blauw geschilderde boten, maar er liggen ook een paar voor Vietnamese begrippen moderne vissersboten tussen. Ik vaag mij af hoe lang het nog zal duren voordat de meeste vissers hier over zullen stappen op een moderne boot. Of, nog erger de concurrentie gaan verliezen van reders met grote moderne boten. Maar zolang er nog zoveel mooie houten vissersboten in de haven liggen is het een erg fotogenieke plaats. Het duurt dan ook niet lang of mijn camera geeft aan dat de batterij leeg is. Gelukkig heb ik er voldoende bij me.

Halverwege beide bruggen hoor ik op straat naast me een harde gil. Een jonge vrouw op de fiets en een man op een bromfiets zijn tegen elkaar aangereden. Een aantal bouwvakkers snelt direct toe om te kijken of ze kunnen helpen en luid discuserend te bepalen wiens schuld het is. De brommer en de bromfietser lijken weinig schade opgelopen te hebben. Dat kan niet gezegd worden van de fiets en de jonge vrouw die op de fiets zat. De vrouw staat met een bebloed gezicht naar het dubbelgeslagen voorwiel van het fiets te kijken. Ik besluit me er niet mee te bemoeien en loop door. Mijn oog valt op kleine van zeildoeken en stukken hout gemaakte 'huisjes'. Zo te zien slapen hier mensen die overdag ergens in de stad (op en van de vele bouwplaatsen?) werken. Eentje heeft zelf geen klein van afval gemaakt huisje, maar slaapt in een slaapmat de een dekkleed erover om zich te beschermen tegen wind en regen.

Po Nagar
Voorhal (Mandapa) van de Po Nagar (Thap Ba)

Over de Xom Bongbrug loop ik naar het op een heuveltje gelegen Chamheiligdom Po Nagar (Thap Ba). Een aanrader. Leuk is ook de dansvoorstelingen die op het middenterrein gegeven worden. Al zullen de danseressen het vandaag waarschijnlijk minder leuk gevonden hebben, want een aantal van hen zit tussen het dansen door te rillen van de kou. En door de harde wind gaat een dans met waaiers niet goed en wordt die geschrapt tijdens de volgende voorstelling.

Omdat het vandaag vrij heiig is besluit ik niet verder door te lopennaar het Hong Song klooster waar je volgens de Lonely Planet een mooi uitzicht hebt. Ik ben bang dat met dit weer het uitzicht de wandeling er naar toe niet waard is.

In plaats daarvan loop ik naar de meer centraal gelegen Pagode van de Drakenberg, de Chua Lon Son en de via een 152 treden tellende trap te bereiken zittende Boeddha (Kim Than Phat To). Maar ook nu weer is voor mij de wandeling er naar toe mintens zo belangrijk. Ik kom ogen tekort en geniet. Ook al loop ik langs een vrij drukke straat. Aan die drukke straat zitten namelijk ook veel winkels. Winkels waar ze door mijn westerse ogen gezien niet alledaagse spullen verkopen zoals onderdelen voor scheepsmotoren (zal met de vlakbij gelegen vissershaven te maken hebben), maar ook zitten er aan de straat opvallend veel winkels waar ze Boeddhabeelden verkopen. Bij een winkeltje koop ik een blikje cola dat ik zittend op een voor mij veel te klein rood plastic stoeltje opdrink terwijl ik mijn dagboek bijwerk. Om kwart over twaalf ben ik bij de pagode van de Drakenberg. Maar tot mijn verbazing is het klooster gesloten. Gelukkig is het grote beeld van een zittende Boeddha via een 152 treden tellende trap wel bere3ikbaar. Na een rondje om het beeld gelopen te hebben ga in lunchen bij een restaurantje bij het klooster. Een heerlijke Pho (Vietnamese soep). Tegen kwart over een vervolg ik mijn wandeling door een stad die mij tot nu toe aangenaam verrast en loop in de richting van het station. 's Avonds op de hotelkamer lees ik in de Lonely Planet dat het klooster dagelijks gesloten is tussen half twaalf en half twee. Als ik dus nog een kwartiertje had gewacht had ik het klooster kunnen bekijken. Maar ja, het heeft niet zo mogen zijn.

Spoorwegovergang
Spoorwegovergang

Als ik bijna bij het station ben komt er net een trein aangereden. Een spoorwegovergang gaat dicht. En dat gaat niet zoals we in Nederland gewend zijn met spoorbomen die automatisch zakken, nee hier wordt de overgang gesloten door handmatig hekken over de weg te schuiven. En als dan aan de kant waar de overweg het laatst gesloten wordt een bromfietser op het laatste moment nog het spoor over wil steken wordt aan de andere kant het hek weer even een stukje opzij geschoven. Op het station staan een paar treinen waaronder een slaaptrein. Zouden we over een kleine week in zo'n trein naar Hanoi gaan?

Het volgende doel op mijn verkenningstocht is de kathedraal. Maar als ik her even later aankom sta ik voor de tweede keer deze dag voor een gesloten hek. De kathedraal lijkt gesloten. Maar voor het hek verzemelt zich een groep toeristen. Weten zij meer dan ik? zou het hek zo open gaan? Dan verschijnt er een man aan de andere kant van het hek die iets tegen de groep zegt en ze weg lijkt te sturen. De groep loopt ook weg. Als ik daarna een vragend gebaar maak naar de man maakt het met z'n hand een omtrekkende beweging. En inderdaad, als ik om de kathedraal loop kom ik bij de ingang. Hier staat een man in uniform met een fluitje. En in Vietnam lijken mannen in uniform met een fluitje te denken dat ze hun werk niet goed doen als ze van tijd tot tijd niet hard op hun fluitje blazen. Zo ook deze man. Alleen is mij eerst niet duidelijk wie door hem wordt teruggefloten en wie niet. Dan zie ik dat mij de ingang een bord staat met instructies hoe je je bij de kathedraal hoort te gedragen. En de man laat geen mensen doorlopen die niet eerst op het bord hebben gekeken. Ik werp nadrukkelijk een blik op het bord en loop daarna door. De man heeft mij kennelijk gezien (wat niet zo moeilijk is aangezien ik met mijn lengte van ruim twee meter ver boven de gemiddelde bezoeker uitsteek) en laat mij doorlopen.

Selfie
Op de foto met een groepje toeristen

Bij de kerk maak ik een foto van een groepje toeristen dat net bezig om een een selfie te maken met de kathedraal op de achtergrond. Als ze zien dat ik een foto heb gemaakt willen ze die foto zien en wordt er een foto gemaakt van het schermpje van mijn camera. Daarna wordt er nog een selfie gemaakt. Dit keer met mij erbij. Ik geef de meiden mijn kaartje en vraag ze mij de foto met mij erop te mailen. Iets wat ze een paar dagen later ook doen. Na de vakantie stuur ik hen op mijn beurt de foto de ik van ze heb gemaakt. Lang leve de digitale tijd.

Zo langzamerhand vind ik het tijd om terug te lopen in de richting van het hotel. Ik heb nog een ding op mijn lijstje staan en dat is een bezoek aan een niet zo ver van het hotel gelegen galerie waar volgens mijn informatie zwart-wit foto's te zien zijn die gemaakt zijn door een Vietnamese fotograag die het harde dagelijkse leven van zijn landgenoten heeft gefotografeerd. Maar als ik vlakbij het hotel ben begint het te regenen. IK ga naar mijn kamer om even te schuilen. Maar als ik even op bed ga liggen val ik in slaap. Tegen de tijd dat ik weer wakker wordt is het droog, maar ook donker. Ik besluit dat het mooi geweest is en stap onder de douche. Na nog snel even mijn dagelijkse berichtje op Facebook gezet te hebben ga ik eten bij een Vietnamees restaurant vlakbij het hotel. Mijn eten kies ik dit keer niet van een menukaart, maar door voor het hotel in een rij bakken met (levende) vis en garnalen een bak met reuzengarnalen aan te wijzen. Verse garnalen met knoflook. Heerlijk. Terwijl ik zit te eten worden ineens alle bakken naar binnen gehaald. En even later wordt alles weer op straat gezet. De ober vertelt mij dat ze dat deden omdat er politie in de buurt gesignaleerd was. Al met al een mooie afsluiting van een mooie dag.

Vorige Volgende